Długa noc (KagaKuro)

            Dotykał Kuroko wszędzie. Całował jego brzuch i wsłuchiwał się w symfonię jęków, jakie z siebie wydawał. Pieścił jego sutki palcami, w tym samym czasie wsuwając swój język w jego pępek. Tetsuya pisnął cicho, dociskając tylko jego głowę jeszcze bliżej swojego ciała.

Obaj byli na skraju wytrzymałości. Niewiele myśląc, pozbawił Kuroko ostatniego elementu garderoby – bielizny, i zaczął z pocałunkami schodzić coraz niżej i niżej. W końcu…

− Kagami-kun…! Kagami-kun!

W końcu jego sen został brutalnie przerwany. Kagami leniwie uniósł powieki. Ciemność wokół i zarys postaci nad nim utwierdzały go w tym, że sytuacja sprzed chwili była tylko wymysłem jego sennej wyobraźni.

            − Hmm? – mruknął cicho, wciąż czując obecność drugiej osoby tuż przy swoim łóżku.

− KAGAMI-KUN! – krzyknął Kuroko myśląc, iż jego chłopak wciąż go nie słyszy.

− Cholera! Już nie śpię!

− W porządku.

− W porządku?! To nie jest w porządku! Jest druga w nocy! – zdenerwował się Taiga. W jednej chwili kompletnie się rozbudził i uniósł w łóżku do pozycji siedzącej.

− Ciszej! Jeszcze kogoś obudzisz, Kagami-kun… − syknął Kuroko, nerwowo rozglądając się po pokoju. − Chcesz wiedzieć, co się stało? – spytał.

− Nie, wiesz, nie chcę – odparł Kagami ironicznie, jednak Tetsuya opacznie go zrozumiał.

− Skoro tak…

− To sarkazm, idioto!

− Nie przezywaj mnie, Kagami-ku. To niemiłe – fuknął Kuroko, sadowiąc się w nogach łóżka. Oczy Kagamiego przyzwyczaiły się już do ciemności, jakie panowały w pokoju, dlatego mógł dostrzec na twarzy swojego chłopaka cień niezadowolenia. Wiedział, że nie zwiastuje to niczego dobrego, dlatego szybko się zreflektował:

− Dobrze. Przepraszam. Powiesz już, o co chodzi?

− Nie mogę – mruknął Kurko, zaczynając miętolić w dłoniach kołdrę. Robił tak, gdy coś szczególnie go męczyło. Kagami milczał, zastanawiając się, co powinien o tym wszystkim myśleć. − Powinieneś dalej mnie przekonywać, Kagami-kun.

− …proszę?

− No dobrze, skoro tak ci na tym zależy. Miałem zły sen. – „Ja za to jeden z najlepszych, od paru tygodni” – przemknęło Taidze przez myśl, jednak potraktował słowa Kuroko poważnie.

− Jaki sen?

− Z-ł-y – przeliterował. − Prawdziwy koszmar!

− Pytam, o czym był.

− Ah… − Kuroko westchnął i odwrócił głowę w bok.

− Więc?

− Nie powiem.

− Czemu? – Kagami szczerze się zdziwił. Był ciekaw, jaką wymówkę znajdzie Tetsuya.

− …nie pamiętam.

Tego Taiga się nie spodziewał. Z powrotem położył się na łóżku. Zamykał już oczy, gdy…

− Kagami-kun?

− No…? – westchnął.

− Śpisz?

− …nie.

− To dobrze. Mogę położyć się obok ciebie?

− Skoro musisz… − Taiga przesunął się na sam brzeg tapczanu, aby Kuroko mógł przejść na drugą stronę, przy ścianie. Jednak gdy tamten nad nim przechodził, niechcący nadepnął mu na brzuch. − AŁ! Kurna, uważaj trochę! – krzyknął, trzymając się za obolałe miejsce. Kuroko szybko położył się tuż obok niego i przykrył kołdrą, przy okazji połowę ściągając z Kagamiego.

− Przepraszam – mruknął.

− Twój ton głosu nie wskazuje na to, żeby rzeczywiście było ci przykro!

− Ale jest – zapewnił.

− Mhm, jasne. Cieszę się.

− Z czego?

− Nieważne…! Idź spać! – nakazał Kagami, naciągając kołdrę tak, by przykryła i jego w całości.

− Nie mogę.

− Aż boję się spytać… Czemu?

− Niewygodnie mi – wyjaśnił spokojnie Kuroko. Jakby na potwierdzenie, przekręcił się z pleców na bok, delikatnie pchając Taigę nogą. − Mógłbyś się trochę przesunąć, Kagami-kun?

− He?! Zajmujesz ¾ łóżka, a ja mam się jeszcze przesunąć?! – wybuchnął Kagami. Nie miał pojęcia, co wstąpiło w Kuroko. Przecież nigdy się tak nie zachowywał!

− Tak.

− Jeszcze czego! Śpij w końcu!

Nastała cisza. Kagami odwrócił się plecami do swojego chłopaka i zamknął oczy. Oddychał spokojnie, głęboko. Zaczął już zasypiać, gdy ponownie rozbudził go cichy głos:

− Kagami-kun?

− Czego?! – Taiga zerwał się do siadu i zmierzył groźnym spojrzeniem Kuroko. Wbrew pozorom chłopak nie wyglądał, jakby robił sobie z niego żarty. Nakrył się kołdrą po same uszy i powiedział cicho:

− …ty już mnie nie kochasz.

− Jak to?

Kagami był naprawdę rozbity.

− Jesteś niemiły. Nie dajesz mi spać…

− Że jak?!

− …krzyczysz na mnie… − wyliczał dalej Kuroko, nic nie robiąc sobie z uwag Taigi. Widząc, iż tamten milczy, dodał szybko: − Mógłbyś chociaż przeprosić.

− …przepraszam – westchnął, choć nie miał pojęcia za co.

− A kochasz mnie?

− Kocham.

− A…

− NOSZ CHOLERA JASNA! ZROBIĘ WSZYSTKO, TYLKO DAJ MI SPAĆ! – krzyknął, wstając z łóżka. Nerwowym krokiem zaczął przechadzać się po pokoju, przeczesując dłonią włosy. Wciąż były delikatnie wilgotne, ponieważ mył je przed pójściem spać.

Kuroko uniósł się na łokciach, mierząc Taige spojrzeniem.

− Dobrze. Więc… − zawahał się. Trwało to jednak tylko krótki moment. − Czy mogę następnym razem być seme?

Kagami gwałtownie się zatrzymał.

− Mowy nie ma.

− Ale czemu? Przecież powiedziałeś, że mnie kochasz…

− Kocham. Ale w tym związku to ja jestem facetem – powiedział dobitnie, splatając ręce na piersiach.

− Żądam równouprawnienia.

Pod Taigą ugięły się nogi. Usiadł na najbliższym krześle i ukrył twarz w dłoniach.

− Kagami-kun? Płaczesz?

Cisza. Kuroko myśląc, że został zignorowany, powtórzył:

− Taiga-kun?

− Dobrze! Bądź już sobie tym seme!

Kagami wstał z krzesła i z powrotem wrócił do przyjemnie ciepłego łóżka. Ułożył się na plecach i przykrył. Tetsuya uśmiechnął się lekko. Przekręcił się nieco, opierając policzek na dłoni. Patrzył na Kagamiego, któremu zmęczenie dawało o sobie znać.

− Dziękuję – powiedział cicho.

− Nie ma za co. Dobranoc – jęknął Kagami. Liczył na to, że tym razem będzie mu dane w spokoju zasnąć. Był już ku temu naprawdę bliski. Jego świadomość zaczęła odpływać, gdy nagle poczuł jakiś ruch w okolicy swoich bioder. Początkowo to zignorował, ale sytuacja powtórzyła się. Z tym wyjątkiem, że Kuroko wsadził mu rękę w bokserki.

− Ej! Gdzie z tymi łapami?! – krzyknął, po raz kolejny siadając. Tetsuya natychmiast cofnął dłoń.

− Łapami…? Ja mam ręce, Kagami-kun – burknął.

− To akurat najmniej ważna kwestia w tej sprawie! Co ty wyprawiasz?

− No przecież miałem być seme. – W jego głosie wyraźnie słychać było irytację.

− NIE TERAZ!

− To kiedy?

− Jak będziemy w domu – odparł Kagami wymijająco, chociaż i tak nie zamierzał pozwolić Kuroko dominować.

− Jesteśmy w domu – zauważył chłopak.

− Ale mówię o naszym domu, a nie mieszkaniu Aomine i Kise! Oni są tuż za ścianą. Co sobie pomyślą, jak nas usłyszą?

W istocie. Ich przyjaciele, którzy zaprosili ich dzień wcześniej na domówkę z nocowaniem mieli pokój tuż obok pokoju gościnnego, który dostał do dyspozycji Kagami. Kuroko początkowo zasnął na kanapie w salonie, gdy wszyscy we czwórkę oglądali film, dlatego przykryto go kocem i postanowiono, że to tam spędzi resztę nocy. Wobec tego Taiga poszedł spać gdzie indziej.

− Pewnie i tak już nas usłyszeli. Zachowujesz się strasznie głośno, Kagami-kun – upomniał chłopaka Tetsuya. Po chwili ciszy zaczął kontynuować: − Wystarczy, że będziemy cicho i…

− Nie – urwał Kagami, ponownie opadając na poduszki.

− No dobrze – poddał się. − Możemy w końcu iść spać?

− He?! A co innego próbuje zrobić od paru minut?!

− Cały czas mnie zagadujesz, Kagami-kun. Przez ciebie będę jutro niewyspany. Dobranoc.

− DOBRANOC. – Taiga mimo wszystko starał się, aby jego głos pozostawał spokojny.

− Karaluchy pod poduchy.

− Co?!

− Nic. Babcia mi tak zawsze mówiła.

− Ale tu chyba nie ma karaluchów? – zapytał Kagami z niepokojem. Nie znosił robactwa, a Kuroko dobrze o tym wiedział.

− Nie. Oprócz tego jednego pod twoją poduszką.

− CO???

Taiga jak oparzony wyskoczył z łóżka. Był już na korytarzu, kiedy usłyszał głos Kuroko:

− Kagami-kun, wracaj, to był tylko żart!

Kagami, noga za nogą, z powrotem powlókł się do łóżka. Było mu głupio, że tak zareagował.

− …coś nie śmieszne te twoje żarty – mruknął, obrażony. Ostatecznie jednak i tak doprowadził do tego, że to Kurko się zdenerwował.

− Więc uważasz, że mam kiepskie poczucie humoru…?

− Tak… To znaczy nie! – zawahał się. − Masz absolutnie genialne poczucie humoru!

− Nie wierzę. Wracam do salonu.

Tetsuya podniósł się, ale Kagami szybko go przytulił.

− Oj no przepraszam!

− Tym razem ci wybaczam, Kagami-kun. Ale to twoja ostatnia szansa – dodał po chwili namysłu.

− Całe szczęście – odetchnął Taiga z udawaną ulgą. Przycisnął do siebie mocniej ciało Kuroko. Miał (złudną) nadzieję, że może chłopak w ten sposób szybciej zaśnie.

− Tak.

− Dobranoc.

− Powtarzasz się, Kagami-kun. Już to mówiłeś. Wymyśl coś oryginalniejszego.

Kagami zamknął oczy, siląc się na spokój. Czyżby Kuroko wziął sobie za punkt honoru doprowadzenie go do szewskiej pasji?

− Już wymyśliłeś?

− …nie. W nocy nie jestem dość kreatywny.

− Szkoda. Ale wiesz, i tak cię kocham, Kagami-kun – zapewnił Tetsuya, wtulając głowę w pierś swojego chłopaka. Tamten odetchnął głęboko.

− I wzajemnie.

Znów zapadła cisza. Po paru minutach Taiga myślał, że Kuroko w końcu dał sobie spokój.

− A nie dostanę buziaka na dobranoc?

Kagami był bliski płaczu.

− Przecież już dostawałeś! Nawet nie raz! – zawołał, rzucając mu spojrzenie pełne wyrzutu.

− To prawda, ale wciąż czuję się pod tym kątem niezaspokojony – wyjaśnił Tetsuya spokojnie.

− …dostaniesz rano.

− Chcę teraz.

− Kuroko!

− Kagami-kun!

Kagami westchnął cierpienniczo. Powoli odechciewało mu się spać.

− To co z tym buziakiem?

Taiga nachylił się szybko nad chłopakiem i cmoknął go w usta.

− Możesz iść w końcu spać? – spytał.

− Cały czas się staram. Ale gdybym dostał jeszcze jednego buziaka…

− Zapomnij.

Kuroko wydął usta, intensywnie myśląc nad jakąkolwiek alternatywą pocałunku.

− A bajka? Opowiesz mi bajkę?

− Nie! – krzyknął Taiga, nie przejmując się już sąsiadami za ścianą.

− Ale ty jesteś, Kagami-kun. A mogłem iść do Kise-kuna i Aomine-kuna…

− Jezz! Dobra, niech będzie! Opowiem ci bajkę! – powiedział Kagami i zaczął wymyślać na poczekaniu: − Była raz sobie księżniczka, która mieszkała w wielkim, wspaniałym zamku…

− A nie może być książę? – przerwał Kuroko.

− …może. Więc był sobie raz książę, który mieszkał w wielkim, wspaniałym za…

− Jak wielkim? – Kuroko przerwał po raz drugi.

− Bardzo wielkim! Nie przerywaj! Książę mieszkał w wielkim zamku, a jego rodzice byli dla niego bardzo surowi…

− Czemu?

− Bo miał objąć tron, a zachowywał się jak dziecko, mimo 17 lat na karku.

− Co konkretnie robił? – wciąż wypytywał Tetsuya.

− Zagadywał w nocy swojego chłopaka i nie pozwalał mu spać!

− To książę miał chłopaka…?

Cała ta sytuacja zaczęła stawać się dla Kagamiego frustrująca.

− Nie łapiesz aluzji? Mówię o tobie!

− Nie rozumiem…

Kagami przyłożył otwartą dłoń do czoła.

− I co dalej?

− Może ty mi powiedz? Ile jeszcze zamierzasz mnie męczyć?

W pokoju zapadła cisza. Tym razem to Taiga nie zamierzał odpuścić.

− No słucham?

− To nie moja wina – odparł w końcu Kuroko.

− A czyja?

− Twoja, Kagami-kun.

Kagami zwrócił twarz w kierunku Tetsuyi. Z jego mimiki trudno było cokolwiek odczytać i nawet Kagami, który był jego chłopakiem, miał z tym problem.

− Moja?!?!

− Tak. Ostatnio prawie w ogóle nie rozmawialiśmy… Kise-kun poradził mi, żebym zapytał cię w nocy, czemu tak jest. Podobno, kiedy człowiek jest śpiący, jest też i szczery.

Taiga milczał, biorąc sobie słowa Kuroko do serca. Czyżby rzeczywiście było tak, jak mówił? Nie zauważył wcześniej żadnych nieprawidłowości w ich komunikacji.

− Kagami-kun?

− Naprawdę ostatnio mało rozmawialiśmy?

− Mhm! Strasznie mało. Chciałem wiedzieć, czy zrobiłem coś nie tak.

Kagamiemu zrobiło się go szkoda. Podparł twarz dłonią, odwrócony w stronę chłopaka.

− Kuroko… Jestem teraz śpiący, wiesz? – wymruczał.

− Wiem.

− Bardzo śpiący. Rozumiesz? Jestem teraz szczery. Kocham cię. Jesteś moim skarbem, moim natchnieniem i sensem życia. Choć nieraz potrafisz mnie wkurzyć, nie potrafię się na ciebie gniewać. Nie zauważyłem, żebyśmy ostatnio mało rozmawiali, ale jeśli cię to niepokoi, będę poświęcał temu większą uwagę. Zgoda? – Chciał się upewnić.

− Zgoda – potwierdził Kuroko. − Też cię kocham, Kagami-kun. A teraz dobranoc.

Tetsuya ziewnął i przekręcił się na drugi bok; do ściany. Już po chwili Kagami słyszał jego spokojny oddech i był pewien, że zasnął.

− Dobranoc – wyszeptał i poprawił kołdrę przykrywającą jego chłopaka. Delikatnie pogładził jego włosy, a następnie objął go w pasie, przytulając się do jego pleców.

Nie był już szczególnie śpiący, ale miarowo unosząca i opadająca klatka chłopaka, równomierne bicie serca oraz ciepło emanujące z jego ciała sprawiły, że Kagami na nowo pogrążył się we śnie. O wiele bardziej łagodnym i odprężającym, niż kiedykolwiek.