Cat (AoKise)

— Witaj w domu Aominecchi! Jak tam na akademii? — spytał Kise od razu, gdy tylko usłyszał tak dobrze znane mu: „już jestem!”. Wyszedł swojemu chłopakowi naprzeciwko, kiedy ten zdejmował buty, i, gdy ten w końcu się wyprostował, obdarzył go krótkim pocałunkiem w policzek.

— W miarę — westchnął Daiki i odwiesił swoją kurtkę na wieszak. — Właściwie to nudno, mamy same teoretyczne wykłady. Czemu pytasz?

— A… Tak sobie. Nie mogę?

— Nie no, rób, co chcesz. Po prostu nigdy cie to nie interesowało, a już trochę ze sobą mieszkamy.

— Ehh człowiek próbuje być miły i jeszcze mu się dostaje —  mruknął, niby od niechcenia. — No nic. Umyj ręce, Aominecchi, obiad już jest.

Daiki przemył dłonie letnią wodą w zlewie w kuchni i usiadł przy stole. Kise w tym czasie nalał mu jego ulubioną zupę pieczarkową. Zjadł szybko cały talerz i poprosił o dokładkę. Była wyjątkowo smaczna.

Kiedy kończył jeść, zagadnął:

— No, a co u ciebie? Jak w pracy?

— Strasznie! —  zawołał Kise. Był tym naprawdę rozemocjonowany. — Mój szef normalnie się uwziął! Chciał koniecznie zrobić idealne zdjęcie do tego nowego miesięcznika… Dlatego wróciłem do domu później.

— I mimo to zrobiłeś obiad…? —  spytał, a jego brwi poszybowały w górę z niedowierzenia. — Bez narzekania i żadnych awantur? Kise, ty nawet nie napisałeś mi SMSa! S-M-S-a!

— Co w tym dziwnego? — jęknął Ryota. Temat rozmowy wybitnie mu nie podszedł, dlatego chciał jak najszybciej go zakończyć.

— Na litość boską! Ty ich piszesz tysiące! I co, przetrzymali cię w pracy i powstrzymałeś się przed poinformowaniem mnie o tym? Aż nie chce mi się w to wierzyć.

— Daj spokój, Aominecchi. Nie miałem czasu. Poza tym, staram się jak mogę!

— Pytanie, po co?

— Jak możesz?! Jesteś okropny!

— Hej, hej, spokojnie! Nie o to mi chodzi! Po prostu… czy na pewno wszystko w porządku?

— Aominecchi…

— Dobra, dobra! Poddaję się. Nie ma w tym drugiego dna, zapomnij. I dzięki za obiad.

— To nic takiego. Kocham cię, Aominecchi.

— C-CO?!

— …Kocham cię?

— No nie, teraz to już wybitnie coś nie gra! Z reguły mówisz, że mnie kochasz: a) gdy jest ci smutno i popadasz w stany poddepresyjne, a mimo wszystko nie chcesz iść z tym do lekarza, b) kiedy godzimy się po kłótni, c) w trakcie lub po seksie. Ewentualnie, sporadycznie, jeśli mi w czymś podpadniesz, a ja dopiero mam się o tym dowiedzieć. I właśnie to obstawiam. Gadaj, co jest.

— J-Ja… to nie do końca tak…!

— Zdradzasz mnie?

— Co…? Nie wierzę! Jak w ogóle możesz mnie pytać o coś takiego? Aominecchi no baka!

— Okay, okay, wiem, przepraszam. Musiałem zapytać.

— To naprawdę nie w porządku!

— Więc powiedz, o co chodzi, bo uwierz, nie chcesz słyszeć kolejnego pytania.

— Kocham cię i chcę, żebyś o tym wiedział! Nie widzę tu absolutnie nic podejrzanego! Ani w tym, że dla ciebie gotuję, czy chcę dać spokój, oszczędzając ci kłopotu poprzez pisanie. Ja…

— I wszystko jasne. To ma coś wspólnego z kotem, prawda?

— Kotem? Kotem?! J-Jakim znów kotem, nie mam pojęcia, o czym mówisz, Aominecchi!

— Jasne, jasne. Tydzień temu spytałeś, jaka byłaby moja reakcja, gdybyś przyniósł do domu sierściucha. Oczywiście, czysto „teoretycznie”. Twoje dzisiejsze zachowanie ma związek z tamtą dyskusją, mam rację?

— Już wiem, czemu chcesz iść na policjanta…

— Kise.

— Aominecchi! Przebrała się miarka! Mam dosyć! Robię dla ciebie wszystko, a ty odwdzięczasz mi się pięknym za nadobne. I tak jest zawsze! Zawsze, rozumiesz?!

Daiki był trochę zaskoczony tym nagłym wybuchem złości blondyna, jednak nie zamierzał dać się zakrzyczeć. A obecnie wszystko do tego zmierzało.

— Zawsze? Nie przesadzaj! Może mam ci przypomnieć, kto tu niedawno urządzał sobie flirty z Kagamim?![1]

— Żartujesz?! Ile razy mam ci jeszcze tłumaczyć?! Tobie i Kurokocchiemu! To była zwykła rozmowa! Tak, coś takiego istnieje, chociaż ty możesz nie mieć o tym pojęcia! Codziennie wracasz albo wkurzony, albo zmęczony i zamykasz się w swoim gabinecie na całe godziny! A ja siedzę sam i nie mam się nawet do kogo odezwać. Dlatego tak, masz rację, przygarnąłem kota! I mam gdzieś, co o tym myślisz! — wykrzyczał Kise i wybiegł z kuchni ze łzami w oczach. Nie pamiętał już, kiedy ostatnio tak się zdenerwował, jednak tamten dzień okazał się apogeum dla jego wściekłości.

Od jakiegoś czasu przechodzili z Aomine lekki kryzys w związku. Ryota podejrzewał, że Daiki nawet tego nie zauważył. Było tak, jak mówił: jego chłopak przychodził nabuzowany, a po zjedzeniu obiadu i wzięciu prysznicu, zamykał się w gabinecie, a tam potrafił godzinami nie robić nic, tylko wpatrywać się w sufit. Ta sytuacja utrzymywała się u nich już miesiąc, dlatego Ryota starał się jak mógł. Zabiegał o uwagę ciemnoskórego i chciał sprawić, aby wszystko wróciło do normy. Ostatnio, gdy po wypiciu kilku mocniejszych wdał się w ROZMOWĘ na ten temat z Kagamim, który poradził mu, aby sprowadził do domu kogoś, lub coś, co skutecznie odwróci uwagę ich obydwu od problemów, z którymi zmagali się na co dzień. Pijacka rada wydawała się z pozoru genialna. Pozostawała kwestia reakcji Aomine...

Kise zamknął się w łazience, nie zapalając nawet światła. Złość o wiele szybciej mijała, gdy wokół panowały ciemności. Żarówka zaraz jednak rozbłysła, zapalona przez Daikiego, który nie wahał się długo.

W końcu od również kochał Kise.

— Otwórz drzwi — nakazał, zdenerwowany. W jego głosie można było wyczuć nutkę strachu.

— Nie.

— Kise. Proszę.

— Spadaj. Nie będę z tobą rozmawiać. — Po usłyszeniu odpowiedzi, Aomine zacisnął dłonie w pięści. Zaczął szarpać się z klamką, jednak nie przynosiło to żadnych efektów.

 — Kise! Otwieraj, do cholery! Bo wyważę te przeklęte drzwi! — Nie doczekawszy się odpowiedzi, postanowił zaryzykować. Rozpędził się i z całej siły barkiem naskoczył na drzwi. Ani drgnęły. — Sam tego chciałeś! — zawołał jeszcze, po czym udał się po śrubokręt.

Dwie godziny. Tyle zajęło Aomine rozkręcenie zamku od zewnątrz. Nie obyło się oczywiście bez instrukcji obsługi oraz niezawodnych filmików na Youtube, które ostatecznie pomogły mu rozprawić się z zamkiem. W chwili, gdy otwierał drzwi, bał się. Kise przestał mu odpowiadać po swoim ,,spadaj". Nic nie zdziałał nawoływaniem, prośbą, ani groźbą. Jakiekolwiek próby nawiązania z nim kontaktu kończyły się fiaskiem. Czyżby coś mu się stało?

Daiki miał serce w gardle, w chwili, gdy ujrzał Ryote na podłodze. Natychmiast doskoczył do niego, szykując się do reanimacji, jednak po chwili zdał sobie sprawę, że ten tylko śpi. Odetchnął z nieukrywaną ulgą. Pogłaskał chłopaka delikatnie po włosach i wtedy zauważył... coś. Owe ,,coś" było małe, rude i puszyste. Pogrążone we śnie, przytulone do klatki piersiowej blondyna, gdzie obejmowały je szczupłe dłonie. W kącie, tuż przy wannie, stała kuweta, a obok pralki mieściło się posłanie malucha. Aomine pokręcił głową i przejechał otwartą dłonią po swojej twarzy. Widok, jaki przed sobą miał, do reszty go rozczulił. Mimo iż we wcześniejszej ,,teoretycznej” rozmowie z Kise stanowczo zaprzeczył, teraz nie miał już nic przeciwko kotkowi.

Zdał sobie sprawę również ze swojej winy. W ostatnim czasie rzeczywiście nie zachowywał się najlepiej, ale było to spowodowane wciąż nękającymi go wątpliwościami. Czy dobrze zrobił, odrzucając przyszłość związana z koszykówką, na rzecz policji...? Tego wciąż nie był pewien, ale mimo to, wiedział tylko jedno: chciał być z Kise, bo to właśnie on motywował go do wszystkiego, co w życiu ważne. Choć nieraz było to dla niego bardzo trudne... Aomine westchnął cicho i wstał z podłogi. Z salonu przyniósł dwie poduszki i koc. Następnie zgasił światło w łazience i jedyną z nich podłożył pod głowę Ryocie, uważając, aby go nie obudzić. Drugą przeznaczył dla siebie. Położył się naprzeciw Kise i okrył ich obu miękkim kocem. Potem przerzucił rękę przez tułów Kise, tworząc coś na wzór niezdarnego objęcia. Kot był pomiędzy nimi, a wyczuwając po swojej drugiej stronie więcej ciepła, zaczął mruczeć. Aomine był pewien, że tego wieczora słowa są im zbędne. „Co ma się stać, niech się stanie jutro” –  pomyślał i tylko wzmocnił uścisk, ogrzewając tym samym swoje skarby.

---

[1] Tak, tak, miniaturki są ze sobą powiązane :'D