Dog (KagaKuro)

Kuroko przekroczył próg domu Kagamiego z niemal całym swoim dobytkiem. Pięć toreb, które wręcz pękały pod naporem rzeczy w środku, stanowiły tylko małą cześć tego, co miała przywieźć firma przeprowadzkowa. Mimo to, Taiga cieszył się na myśl, że w końcu ma możliwość zamieszkania z nim pod jednym dachem. Nawet, jeśli razem ze sobą zabrał mnóstwo rzeczy i…

— Kuroko…

— Hm? Coś się stało, Kagami-kun? Zbladłeś.

— To… Kiedy mówiłem, żebyś się do mnie wprowadził… miałem na myśli tylko ciebie — wydusił Kagami, obdarzając zdziwionym, a jednocześnie nieco zdenerwowanym, spojrzeniem, małego przyjaciela Tetsuyi.

— Oh… A więc wziąłem za dużo rzeczy? Bez przesady, Kagami-kun, przecież twoje mieszkanie jest aż nazbyt przestronne.

Kuroko machnął ręką i z pomocą Taigi przeniósł swoją ostatnią (na razie) torbę z korytarza do przedpokoju.

— N-Nie chodzi o to! — jęknął Kagami, zamykając drzwi za swoim chłopakiem. — Po prostu… Nigou…

Uniósł brwi wymownie.

— Hau! — odezwał się psiak, jakby chcąc przypomnieć wszystkim, że to właśnie o niego rozpoczął się spór.

— Tak, Kagami-kun?

— On… Nie może tutaj mieszkać!

Kuroko gniewnie zmrużył oczy.

— A to czemu?

Kagami znał swojego chłopaka aż nazbyt dobrze, aby wiedzieć, że potrafi być on przerażający. I, oczywiście, osiągać wszystkie swoje cele z łatwością.

— Cóż… Jest wiele powodów — powiedział wymijająco, chcąc za wszelką cenę uniknąć ostrzejszej wymiany zdań. Niestety, jeśli chodziło o Nigou, Kuroko był zdolny do wszystkiego.

— Chcę znać przynajmniej trzy — oznajmił, sadowiąc się wygodnie w fotelu w salonie. Kagami, stojąc przed nim, poczuł się jak gimnazjalista tłumaczący się przed swoim najsurowszym nauczycielem. Wziął głęboki oddech i zmobilizował myśli.

— Trzy? No dobra… To… On może mieć pchły! I co wtedy? My będziemy je mieć!

— …Nie miał pcheł, gdy mieszkał ze mną, więc dlaczego miałby mieć tutaj? — westchnął Kuroko, zrezygnowany. Choć widział i słyszał w życiu już nie jedno, logika Kagamiego wciąż potrafiła go zaskakiwać.

— Nie wiem! Ale taka ewentualność jest możliwa! No i… Co, jak zapłodni jakąś suczkę? Będziemy musieli się nią zaopiekować, a w najgorszym razie płacić alimenty! Nie mam tyle kasy! I nie chcę ponosić odpowiedzialności za czyny Nigou, kiedy będzie nietrzeźwy, czy coś w tym guście…

— To szczeniak.

— Racja, ale one tak szybko dorastają…

— Przestań, Kagami-kun brzmisz jak moja mama — parsknął Tetsuya, próbując stłumić śmiech dłonią przyłożoną do ust.

— Eh… I co ja mam… AAAA! KUROKO! ZABIERZ GO Z MOJEJ KANAPY!

— Spokojnie, przecież tylko tam leży! — zawołał Kuroko, mierząc bacznym spojrzeniem swojego pupila. Szczeniak nie robił jednak nic złego, no chyba, że przekraczanie granic dopuszczalnego piękna i słodyczy można za takowe uznać.

— Będę później cały w kłakach!

— To twój trzeci argument?

— He?

— Skoro tak stawiasz sprawę… — Kuroko zdecydował się postawić sprawę jasno. Nie miał ochoty użerać się z Kagamim. Znacznie bardziej odpowiadała mu perspektywa „ochrzczenia” mieszkania czymś znacznie przyjemniejszym. — Już od dwóch miesięcy czekałem na ten dzień, no ale trudno. Nie zostawię swojego psa, Kagami-kun. Nie jestem aż tak nieodpowiedzialny. Do siebie też już nie wrócę. Więc… Chyba przenocuję u Kise-kuna. On na pewno nie będzie mieć nic przeciwko. No, i lubi zwierzęta.

Tetsuya wstał z miejsca, jakby na potwierdzenie swoich słów. Stał przed Kagamim, niższy od niego o ponad głowę, jednak już z daleka widać było, kto kontroluje sytuację.

— C-Co? Nie! Oi! Kuroko! Czekaj! Też lubię zwierzęta!

Kagami nie wiedział, co ze sobą zrobić. Zaczął nerwowo gestykulować.

— Właśnie widzę — sarknął chłopak w odpowiedzi.

— Nie idź do Kise! Tylko nie do niego! Nie możesz!!! — zawołał, nie próbując dłużej zachowywać pozorów względnego pokoju.

— Czemu?

— Bo to jest… Kise! Mógłby cię omamić, czy coś…! Przeklęty magnetyzm modela… — mruknął, czerwieniąc się lekko i odwracając wzrok. Nie wiedzieć czemu, zdenerwowało to Tetsuyę jeszcze bardziej.

— To, że jego urok omamił CIEBIE na naszym ostatnim spotkaniu, nie znaczy, że mnie też omami!

— Daj spokój! — żachnął się Taiga. Miał już dość wracania do jednej i tej samej sytuacji, która miała miejsce miesiąc temu. Momoi zorganizowała wtedy spotkanie byłego pokolenia cudów, na który wstęp miał m.in. Kagami. Po paru drinkach wypitych razem z Kise, zaczęli rozmawiać. Kuroko uzał to jednak za flirt i zrobił mu w domu awanturę, która w istocie wcale nie powinna mieć miejsca. Tetsuya wciąż jednak był na ten temat „przewrażliwiony”, jak to Kagami lubił tłumaczyć znajomym. —  To wcale tak nie było, dobrze o tym wiesz! A zresztą… Proszę cię! Też nie mogłem się doczekać! Chcę z tobą mieszkać…!

— Ale jeśli to oznacza, że Nigou nie może, to niestety, ale muszę postawić sprawę jasno. Masz jeszcze szansę, Kagami-kun. Możesz zmienić zdanie.

— J-Ja… — zawahał się. Ta decyzja miała wpłynąć na całe jego życie!

— Może powinienem zadzwonić do Kise-kuna… — wtrącił Kuroko, niby od niechcenia. Podziałało.

— Ani mi się waż! I czemu, do cholery, ciągle o nim mówisz?!

— Ponieważ wspomnienie o nim w naszej dyskusji sprawia, iż jesteś skłonny przystać na moje warunki — wytłumaczył i uśmiechnął się ostentacyjnie.

— Ty mały draniu… To szantaż… — warknął Taiga, po niewczasie zdając sobie sprawę, iż został zmanipulowany.

— Nic na to nie poradzę! Więc jak będzie?

— Deam it! No dobra… Ale musimy ustalić parę zasad! — zastrzegł. —  Ja sam na pewno nie będę z nim wychodzić! Jak się zleje w domu, ty sprzątasz.. A jeśli…

— Skończ, Kagami-kun —  westchnął Kuroko. Nie dał tego po sobie poznać, ale w głębi duszy cieszył się ze zwycięstwa. —  Wiesz co? Ty zawsze potrafisz zabić cały romantyzm.

— Jaki znów romantyzm…?

„Znowu nie rozumie” — pomyślał Tetsuya i pokręcił głową. Uśmiechnął się lekko i obdarzył czułym spojrzeniem swojego chłopaka. Brwi miał zmarszczone i najwidoczniej wciąż myślał nad sensem słów Kuroko.

— Dziękuję, Kagami-kun.

Kuroko wspiął się na palce i cmoknął Taigę w usta. Pocałunek szybko został pogłębiony, a później Kagamiemu było już naprawdę wszystko jedno, czy pies zostanie z nimi.

*miesiąc później*

— Kagami-kun?

— No?

— Mógłbyś wyjść z Nigou? Zaraz zaczyna się mój serial.

— Haaa? Byłęm z nim wczoraj! Sam! A przecież umawialiśmy się, że…

— Dobrze, nie ma sprawy. Zadzwonię do Kise-kuna i…

— Gdzie jest smycz…?

Kagami zaczął przeklinać dzień, w którym pierwszy raz uległ Kuroko, bowiem był to początek całej serii podobnych historii, w których to on wychodził na najbardziej pokrzywdzonego.