Fishes (MuraMuro)

Murasakibara wszedł do kuchni z zamiarem zrobienia sobie kilku (a może kilkunastu) kanapek. Jakie było jego zdziwienie, gdy na parapecie, zamiast tony słodyczy, które zazwyczaj tam się znajdowała, zastał akwarium wielkości przeciętnego telewizora. Całe wykonane było ze szkła i wypełnione krystalicznie czystą wodą. W środku dno usypane było piaskiem i kamyczkami. Gdzieniegdzie rosły roślinki, a między nimi pływały najprawdziwsze, małe rybki. Atsushi zdążył ich naliczyć trzydzieści, choć i tak podejrzewał, że w rzeczywistości jest ich więcej.

— Hej, Muro-chin! — zawołał. Zaraz też usłyszał ciche kroki swojego chłopaka, który natychmiast przyszedł do kuchni. — Co to? — zapytał, nawet się nie odwracając. Wciąż, jak zaczarowany, wpatrywał się w malutkie, różnobarwne istotki.

— To akwarium — odparł Himuro, splatając ręce na piersiach. Uśmiechnął się ciepło, widząc żywe zainteresowanie Murasakibary.

— A w środku?

— Rybki.

— Do jedzenia?

— He? Co? Nie! O co chodzi, Atsushi? Stoją tu już od tygodnia.

— Naprawdę? — zdziwił się. Nie przypominał sobie, aby widział je tu wcześniej. Chociaż… właściwie to nie on przygotowywał posiłki. Nie on zmywał. Nie on rozpakowywał zakupy. W tak mistycznym miejscu, jak kuchnia, przebywał bardzo, bardzo rzadko.

— Tak. Mówiłem ci o nich! To rybki Alex. Poprosiła, żebym zajął się nimi przez jakiś czas.

Atsushi podrapał się po głowie, w dalszym ciągu nie spuszczając wzroku z rybek.

— Uhuu. A czemu ty? — spytał, jakby poproszenie o tego typu przysługę było czymś kłopotliwym.

— Taiga jest teraz zajęty własnymi sprawami. — Na dźwięk imienia Kagamiego, Murasakibara drgnął lekko. Czemu Humiro o nim wspomniał? Czemu wiedział, co u niego…? — Miał się do niego przeprowadzić Kuroko, wiesz?

— Nudy~ — westchnął, bynajmniej niezaciekawiony. Nie tolerował niczego, co było związane z byłym chłopakiem Tatsuyi. Nawet, jeśli Kagami chodził teraz z Kuroko. Wciąż był bardzo wrażliwy na wszelkie wzmianki o nim, ponieważ kiedyś Tatsuya nie odpowiedział na jego wyznanie miłosne właśnie z powodu Taigi, co strasznie zabolało Murasakibarę. Po podwójnie poniesionej porażce, do której zaliczał się również ich przegrany, licealny mecz z Seirin, postanawiał nie odpuszczać. Starał się o Himuro tak długo, aż tamten mu uległ, a swoją szkolną drużynę jeszcze nie raz doprowadził do zwycięstwa. O Kagamim nigdy jednak nie zapomniał i w dalszym ciągu nie był do niego przychylnie nastawiony.

— Hm. Czy ja wiem? A kiedy ja przeprowadzałem się do ciebie? — mruknął Tatsuya, podchodząc do niego i przytulając od tyłu. Na wspomnienie tamtego dnia obaj się uśmiechnęli.

— To co innego, Muro-chin. Ciebie kocham — stwierdził i chwycił dłonie Himuro w swoje, ściskając je lekko.

— Hah, ja ciebie też, chociaż czasami mógłbyś okazywać więcej empatii dla innych — zaśmiał się Tatsuya i odsunął od pleców Murasakibary. Stanął za to tuż obok niego. Obaj byli wpatrzeni w rybki w akwarium, stykając się ramionami.

— Po co?

— Bo tak postępują ludzie? Jeśli będziesz nieznośny, nikt cię nie polubi.

— Ty mnie lubisz.

— Lubię — ponownie roześmiał się krótko. — A inni?

— Nie obchodzą mnie inni.

— Skoro tak stawiasz sprawę… Ale co, jeśli kiedyś mnie zabraknie? — spytał cicho. Troszczył się o swojego chłopaka i chciał dla niego jak najlepiej. Przecież powinien mieć przyjaciół, aby ci zawsze mogli go wspierać. Atsushi zrozumiał to chyba jednak trochę opacznie. Odwrócił się przodem do Himuro i uwięził w mocnym uścisku swoich długich rąk, tuląc do siebie mocno. A wszystko to w ułamku sekundy, tak, że Tatsuya trochę się przestraszył.

— Nie, nie, nie! Nie zabraknie! — zawołał, o ile to możliwe, jeszcze bardziej zacieśniając uścisk.

— Ugh… Zrozumiałem… — wydusił z siebie Himuro. Miał nadzieję, że cichy trzask, jaki usłyszał, to nie jego żebro. — Matko, Atsushi, nie mogę oddychać!

Murasakibara szybko się opamiętał i puścił Tatsuyę, który zaraz też nabrał głęboki wdech powietrza.

— Mmm to co z tymi rybkami?

— Jak to co? Postoją tu u nas jeszcze przez tydzień. Dopóki Alex ich nie odbierze. Przeszkadzają ci?

— Nie. Jak się je karmi? — zapytał, autentycznie tego ciekaw. Nie miał pojęcia, co mogą jeść rybki. Może powinien podzielić się z nimi swoimi słodyczami…?

— Tam masz jedzenie — odpowiedział Himuro, wskazując ruchem głowy w głąb parapetu. Rzeczywiście, za akwarium stało podłużne, walcowate opakowanie, w którym znajdowała się karma. Murasakibara wziął je do ręki i odkręcił, niepewnie spoglądając na Tatsuyę. — I sypiesz. Tylko nie za dużo.

— Jasneee.

Przechylił opakowanie i zaczął sypać karmę do akwarium. Nawet nie zauważył, kiedy niechcący wsypała się prawie cała…

— Atsushi! Mówiłem, nie za dużo! — zawołał Himuro, odciągając jego dłoń znad akwarium.

— Heee? To mało! — oburzył się. — Ja bym się tym nie najadł…

— Ale to są małe rybki, a nie duży ty! — westchnął cierpienniczo Tatsuya. — No już, odstaw to…

Murasakibara natychmiast wypełnił polecenie. Przyciągnął sobie od stołu kuchennego krzesło i zasiadł naprzeciw akwarium. Rybki miały jak w raju. Pływały szybko to w jedną, to w drugą stronę, próbując schwytać do otwartych pyszczków jak największą ilość pokarmu. Choć i tak Atsushi wsypał im zapas, który mógłby wystarczyć na tydzień. Przykleił nos do szyby akwarium i przypatrywał im się chwilę w ciszy.

— Muro-chin…

— Tak, Atsushi? — Himuro uśmiechnął się ciepło i położył dłoń na ramieniu swojego chłopaka. W tamtej chwili Mrasakibara na moment odwrócił twarz od akwarium i z ognikami w oczach zadał pytanie:

— Czy na pewno musimy je oddawać…?

Tatsuya odrzucił głowę w tył i zaśmiał się perliście. Naprawdę, w towarzystwie Atsushiego humor zawsze mu się polepszał.

— Tak, musimy je oddać. Ale kupimy sobie własne, dobrze?

Murasakibara skinął, na znak zgody i uśmiechnął się lekko. Został za to obdarzony krótkim całusem w usta.

Resztę wieczoru spędzili oglądając pływające w akwarium rybki razem.