Głuchy telefon [specjal] (MidoTaka)

                  Muzyka: https://www.youtube.com/watch?v=H53q4K3D9V0

            Ten dzień był ostatni w moim życiu.

            Rano jak zwykle przyszedłem do pracy. Szef, chociaż równy z niego gość, nie dał mi wolnego w mikołajki. W sumie szkoda, bo chciałem spotkać się i porozmawiać z Kuroko. Nawet do niego zadzwoniłem. Kiedyś podał mi swój nowy numer, ale nigdy nie było potrzeby, bym z niego korzystał. Tym razem również nie miałem z niego wiele pożytku. Kuroko miał wyłączoną komórkę, o czym powiadomiła mnie sekretarka. Postanowiłem więc, że się do niego przejdę, ale właśnie wtedy okazało się, iż będę musiał przyjść do pracy. Nie jestem typem człowieka, który wykłócałby się o tego typu rzeczy, dlatego po prostu przyszedłem o dziewiątej do kawiarni Time & Place. Otworzyłem lokal i zaszyłem się za ladą baru, nudząc niemiłosiernie. Wszystkie książki, które ostatnio pożyczał mi Kuroko już przeczytałem, a nawet wziąłem ze sobą jedną, aby mu oddać. Jak się później okazało, na próżno.

            Pierwszym klientem tego dnia był wysoki, brązowowłosy mężczyzna, na oko około trzydziestki. Zajął stolik przy oknie. Gdy podszedłem do niego, aby złożył zamówienie, poprosił o expresso. Odmówił, kiedy zaproponowałem mu ciasto, dlatego udałem się do kuchni, aby przyrządzić zamówioną kawę. Szybko się z tym uporałem i podałem mu ją w niecałe dziesięć minut. Wtedy też miałem okazję lepiej mu się przyjrzeć. Szczupły, acz dobrze zbudowany. Ciepłe, ciemnobrązowe oczy, długie rzęsy, delikatny zarost na mocno zarysowanym podbródku. Z którejkolwiek strony by nie spojrzeć, ideał.

            Ah, ale nie dla mnie.

            Zdaje się, że jeszcze o tym nie wspomniałem, ale mam już kogoś. To znaczy, nie widziałem tej osoby od siedmiu lat. Być może nawet już jej się zmarło! Lecz mimo to, kocham tylko ją. A raczej, jego. Midorima Shintaro to facet, o którym wciąż myślę, fantazjuję i do którego wzdycham. Jaka szkoda, że jest hetero i w sumie złamał mi serce. Pod tym względem jestem prawdziwym masochistą! Z każdym dniem kocham go coraz mocniej. Mam taką małą obsesję na jego punkcie, jeżeli mogę to tak nazwać.

Wciąż o nim myślę. Robiąc sobie rano śniadanie, przyszykowuję dwie porcje. Jedną dla niego, aby pod wieczór móc wyrzucić zmarnowane jedzenie do kosza. Codziennie rano słucham w radiu horoskopu, aby móc zaopatrzyć się w szczęśliwy przedmiot dla raka*. Cała sterta tych niepotrzebnych nikomu pierdół zalega w moim salonie, ale nie przejmuję się tym. Wiem, że gdyby Shin-chan tu był, byłby ze mnie zadowolony. Przynajmniej tak to sobie tłumaczę. Inaczej bym nie mógł.

            Moje zachowanie nie jest normalne i doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Jednak, kocham go. Bardzo, bardzo go kocham. Z każdym dniem coraz mocniej. Jedyne, co mnie w tym wszystkim przeraża to to, iż boję się, że pewnego dnie stanie się coś… Ah, zresztą nieważne. Nie chcę przynudzać.

            Facet, który odwiedził kawiarnię w mikołajki zmył się równie szybko, jak się pojawił. Pomyślałem wtedy, że z jednej strony to dobrze. Shin-chan przecież mógłby być zazdrosny! Jednak z drugiej… Nie zapłacił za swoje expresso. I tyle go widziałem.

            Wiedziałem, że gdyby szef się o tym dowiedział, zacząłby dramatyzować. Przez siedem lat, od kiedy zacząłem pracować w Time & Place, nawiązały się między nami relacje koleżeńskie. To… Chyba jednak za mało powiedziane. Szef troszczył się o mnie, jakbym był co najmniej jego dalekim kuzynem. Za każdym razem, gdy mieliśmy okazję się spotkać, wypytywał mnie o wszystko. O samopoczucie, o zdrowie, o rzeczy, które ostatnio wydarzyły się w moim życiu. Ale w moim nudnym życiu nic się nie działo. Monotonnie i z fałszywym uśmiechem opowiadałem o tym, jak to wspaniale mieszka mi się w Osace. O tym, jak razem ze swoim parterem się kochamy. O tym, jak jest nam razem dobrze.

            Opowiadałem tylko to, co działo się w mojej głowie, zapominając o rzeczywistości. Wtedy szef polecił mi dobrego psychiatrę.

            Doktor Suzuki miał okazję spotkać się ze mną tylko raz. Zadawał dziwne pytania, więc udzielałem mu dziwnych odpowiedzi. Przepisał mi tabletki, które obecnie spoczywają ukryte w bezpiecznym miejscu – pod zlewem w łazience. To naprawdę świetna kryjówka! Nawet Shin-chan by się nie domyślił! Ale lepiej, jeśli nigdy się o tym nie dowie.

Tamtego dnia, szóstego grudnia, do kawiarenki zawitało całe mnóstwo ludzi. Oprócz jegomościa z rana, wszyscy zapłacili swoje rachunki. Nudziłem się, mieszając zimną kawę w swoim służbowym kubku. Ruch trochę osłabł, dzięki czemu mogłem pozwolić sobie na chwilę przerwy.

Wciąż czekałem na Kuroko. Łudziłem się, że mimo wszystko z nim porozmawiam. Przez parę ostatnich tygodni zdałem sobie sprawę, jak wiele straciłem przez przeszło siedem lat. Mój błękitno włosy przyjaciel, którego w sumie nie mam prawa tak nazywać, uświadomił mi to. Zobaczyłem uśmiech. Szczery, prawdziwy, niewymuszony. Zapewne nawet nie zdawał sobie sprawy z jego obecności na swoich wargach, które zazwyczaj miał zaciśnięte, popękane i blade. W głębi duszy cieszyłem się jego szczęściem. Zacząłem mu nawet zazdrościć! „Ah, on to ma jednak dobrze!” – myślałem. „Mi i Shin-chanowi nie powodzi się w końcu najlepiej…”

            O, zapomniałbym. Ubzdurałem sobie, że jestem w związku z Shin-chanem. Byłem pewien, że  w tamtych dniach przeżywaliśmy kryzys.

            Do osiemnastej wszystko było takie, jak zawsze. Nudne. Na dworze zrobiło się ciemno, a ludzie, którzy zdecydowali się jeszcze wstąpić do Time & Place, odwieszali przemoczone kurtki na wieszaki. W gruncie rzeczy, w kawiarni było całkiem przyjemnie. Ciepło i przytulanie. Ogromne szyby w oknach zaparowały, a dwójka dzieci w wieku około czterech lat zaczęła na nich rysować. Bazgrołki, których smugi dziwnym trafem przywodziły mi na myśl rodzinny dom. Wykonane małymi, niezdarnymi paluszkami drzewko, piesek i, jak sądzę, buda, sprawiły, że oczy zaszły mi łzami.

            Stałem wtedy po drugiej stronie baru, naprzeciw wejścia, oniemiały, gapiąc się na dzieciaki. Pamiętam dokładne, jak po policzku spłynęła mi łza, a ja nie byłem nawet pewien, skąd się tam wzięła. Człowiek, który wyrósł przede mną jak spod ziemi otarł mi twarz chusteczką. To było takie przyjemne! Nawet nie widziałem kto to. A jednak ta osoba wykazała odrobię współczucia. Przetarła mi oczy i policzek chusteczką, której zapach był wprost zniewalający. Tylko jednak osoba w całym moim życiu tak pachniała.

            Myśl, że to może Kuroko, nawet nie przyszła mi wtedy do głowy. To nie był on. Jednak, ja wiedziałem. Nie musiałem nawet patrzeć na tajemniczego mężczyznę, o którym wiedziałem tak wiele… Bzdury! Nic o nim nie wiedziałem, lecz w mojej wyobraźni znałem go od podszewki.

            Zwróciłem na niego swoje lekko opuchnięte, zaczerwienione oczy. To nie była żadna nowość, żadna niespodzianka. W końcu on zawsze ze mną był.

− Shin-chan.

Stał przede mną najprawdziwszy Midorima Shintaro. Wyglądał o wiele starzej, niż go sobie wyobrażałem! Nieco przydługie, zielone włosy były przemoknięte, podobnie z resztą jak jego czarny, podróżny płaszcz. Na zaczerwienionym nosie miał zaparowane okulary, które choć widocznie nowe, nie różniły się od tych noszonych przez niego w liceum. Te same długie rzęsy, te same ponętne wargi, ten sam wyraz twarzy, która zdradzała jego wiek. Jedyne, co było nowe, to jego spojrzenie. Było tak smutne, jak jeszcze nigdy. Nic nie mówił, tylko wpatrywał się we mnie jak w obrazek. Chyba nie do końca wierzył, że tam ze mną był.

Trochę bałem się naszego milczenia i napiętej atmosfery, która bez zwątpienia była między nami. Z Shin-chanem z moich wyobrażeń rozmawialiśmy całkiem często i na luzie. Czasem nawet żartowaliśmy. Jedynym minusem wyimaginowanego Shin-chana było to, że nie istniał.

Tymczasem przede mną stał ten jedyny, prawdziwy Midorima. Mój ukochany, ale jednocześnie ten, do którego żywiłem w sercu urazę. Za to, że mnie odrzucił, że nie słuchał do końca, tylko zdenerwowanym, wręcz obcym tonem kazał mi odejść i już nigdy mu się nie pokazywać.

Więc czemu to on pokazał się mnie? Czy nie miałem prawa żądać od niego tego samego w zamian po tym, jak mnie zranił?

Oczywiście, że nie! Przecież to Shin-chan!

Bez nawet chwili wahania, czy chociażby przemyśleń, zerwałem z siebie kremowy fartuch, który był obowiązkowym elementem mojej garderoby, jeśli chodziło o pracę. Zamknąłem kasę i zarzuciłem na siebie trochę przykrótką kurtkę, która leżała tuż obok mojej torby, na zapleczu. Samej torby nie wziąłem jednak ze sobą. Nie wiem, dlaczego. Może skrycie wiedziałem, że nie będzie mi już potrzebna.

Wróciłem do Shin-chana, który wciąż stał przy ladzie barku. Chwyciłem jego realną, ciepłą dłoń, tak mocno, jakbym bał się, że będzie próbował się wyrwać. On nie protestował. Dał się wyprowadzić z kawiarni. Zostawiłem wszystko tak, jak było. Klientów, dzieci, rysunki na zaparowanej szybie, zaopatrzenie. Nic z tych rzeczy nie było dla mnie ważne. Liczył się tylko Shin-chan.

Szliśmy na skróty, bocznymi uliczkami. Dobrze je znałem, więc śmiało prowadziłem go coraz dalej i dalej. Bezmyślnie przemierzałem trasę, jaką poruszałem się na co dzień, trzymając Shin-chana tak mocno i tak blisko mnie, jak tylko się dało. W pewnym momencie zatrzymaliśmy się. Serce zamarło mi w piersi. Byłe przekonany, że Shin-chan powie, że już nigdzie dalej nie idzie i mam go puścić. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu myliłem się. Shin-chan delikatnie wyswobodził się z uścisku mojej dłoni i ściągnął z siebie płaszcz. Zamarłem, kiedy naciągnął go na moją głowę. Był tak długi, że spokojnie osłaniał cały tył mojego ciała od zimnego, przenikliwego wiatru i deszczu ze śniegiem. Tak, nawet nie zauważyłem, kiedy się rozpadało. Shin-chan nie zadawał mi żadnych pytań. Milczał tak, jakby wszystko wiedział i doskonale rozumiał. Niczym dwójka przyjaciół, znających się na wylot; niepotrzebująca słów do porozumiewania się – takie sprawialiśmy wrażenie.

W rzeczywistości Shin-chan nic nie wiedział i nic nie rozumiał. Nie przeszkadzało mi to jednak w upartym myśleniu, że jest inaczej.

Nie wstydziłem się swojego małego, ciasnego mieszkanka przed Shin-chanem. Nie wstydziłem się nawet tego, że sąsiadka mieszkająca naprzeciwko mierzyła nas podejrzliwym wzrokiem, kiedy wchodziliśmy do mnie. Rozebraliśmy się z butów i, w moim przypadku, kurtek. Zaprowadziłem Shin-chana do mojej sypialni – nie miałem w tym ukrytych intencji. Po prostu nie chciałem, by widział swoje szczęśliwe przedmioty z przeszło siedmiu lat zagracających salon i kuchnię. Wstawiłem wodę na herbatę, a z łazienki przyniosłem dwa ręczniki. Ten puchaty, zielony podałem jemu. Jednak Shin-chan ani drgnął. Siedział cały przemoczony na moim łóżku i wpatrywał się martwym wzrokiem w drewniane panele podłogowe.

− Co ja tu w ogóle robię? – spytał nagle. Nie mnie; on zadał to pytanie samemu sobie. Wybuchnąłem śmiechem. To wszystko było tak niedorzeczne!

− Aktualnie, siedzisz i moczysz mi łóżko, Shin-chan – odparłem, wciąż się szczerząc. Chwila ciszy została przerwana przez śmiech. Tym razem to Midorima się roześmiał. Szybko do niego dołączyłem i tak śmialiśmy się obydwaj. Tak długo, aż rozbolał mnie brzuch.

Z moich oczu płynęły łzy, a ja wciąż chichrałem się jak głupi. W końcu śmiech przemienił się w głuchy jęk, a następnie, w płacz i zawodzenie. Shin-chan zamilkł i uważnie mi się przyglądał. Pod naporem jego spojrzenia zrobiło mi się trochę głupio. Ryczałem jak jeszcze nigdy. Obiema rękoma zasłoniłem twarz i zacząłem łkać w dłonie.

Shin-chan ocknął się po piętnastu minutach mojego płaczu. Zmęczony staniem, osunąłem się bezwładnie na podłogę, a on dopadł mnie w ułamku sekundy. Świat zawirował, gdy jego ciepłe, silne, bezpieczne ramiona objęły moje drobne, drżące ciało. Shin-chan zaczął głaskać mnie po głowie i szeptać do ucha dużo miłych słów. Mówił, że już wszystko jest dobrze, że mnie nie zostawi i od teraz będzie tylko lepiej. Wspomniał coś o tym, że zostawił całe swoje dotychczasowe życie dla mnie. Wciąż płakałem i za nic nie mogłem przestać. Gwizd czajnika oznajmiający zagotowanie się wody przeszkadzał mi w zebraniu myśli, rywalizując z moim głośnym, świszczącym oddechem i jękami. W końcu Midorima chwycił moją twarz w dłonie, opierając swoje czoło o moje. Patrzył mi w oczy, które błyszczały. Miałem wrażenie, że widzę w nich bezchmurne niebo nocą – usiane gwiazdami, idealnie piękne.

− Co robiłeś przez te siedem lat? – zapytałem drżącym głosem.

− Ożeniłem się.

− Macie dzieci?

− Nie.

− Jesteście szczęśliwi?

− Nie.

− Ładna jest?

− Piękna.

− Młoda?

− Nieco starsza ode mnie.

− Kocha cię?

− Tak.

− A ty ją?

− Nie.

Zasypywałem go serią bezmyślnych pytań, a on szybko i szczerze odpowiadał mi na każde z nich. Gwizd czajnika z kuchni narastał i narastał, ale żadnego z nas to nie obchodziło.

− Chciałeś się żenić?

− Nie. To ona nalegała.

− Gdzie pracujesz?

− Jestem ordynatorem rodzinnej kliniki.

− Myślałeś o mnie chociaż trochę?

− Tak. Myślałem całkiem sporo, niemal każdego dnia.

− Martwiłeś się?

− Bardzo.

− Czemu tu jesteś?

− Bo cię kocham. Jesteś dla mnie jedyny, Takao. Uświadomiłem to sobie niedawno, ale taka jest prawda. Liczysz się dla mnie tylko ty. Yoshiko nie miała żalu, kiedy powiedziałem jej, że zamierzam cię odnaleźć.

− Yoshiko?

− Moja żona.

Chwilę milczałem, próbując połączyć fakty.

− Ona wie, że mnie kochasz?

− Nie. Powiedziałem, że jadę odnaleźć przyjaciela.

− Okłamałeś ją?

− Owszem, Bakao. Zrobiłem to, bo cię kocham. Chcę tu z tobą zostać.

W tamtej chwili nawet nie przeszło mi przez myśl, że Shin-chana mogło po prostu znudzić dotychczasowe życie i szukając nowych doznań, przypomniał sobie o mnie. Nie wiem, czy to prawda, czy nie. Wolałem o tym nie myśleć. Powoli i na drżących nogach wstałem, aby wyłączyć czajnik. W końcu nie zrobiłem herbaty. Wróciłem do sypialni, w której Shin-chan wciąż siedział na podłodze. Ukucnąłem przy nim.

− Jesteś prawdziwy, Shin-chan?

Tego pytania się nie spodziewał. W przeciwieństwie do moich poprzednich, to było całkowicie przemyślane. Może to moja kolejna halucynacja, którą po prostu bałem się zniszczyć tabletką?

− Jestem tu, nanodayo. Ja, nikt inny. Co masz na myśli?

− Nic, zupełnie nic, Shin-chan.

Musnąłem delikatni jego usta swoimi. Nie musiałem długo czekać na reakcję z jego strony. Natychmiast pogłębił pocałunek, wplatając swoje długie, smukłe palce w moje włosy. Smakował miętą. Dokładnie tak, jak to sobie wyobrażałem. W amoku pociągnąłem go na łóżko. Dalej to on przejął alternatywę. Moje słodkie, kochane tsundere dorosło i przestało się wstydzić. Midorima dosłownie zerwał ze mnie koszulę, której guziki rozsypały się wokół. Nie pozostałem mu dłużny. Z tym, że ja oszczędziłem jego garderobę. Rozwiązałem krawat i odrzuciłem go daleko, daleko w kąt sypialni. Delikatnie zsunąłem mu z ramion koszulę, pozwalając, by jego dłonie błądziły po moim nagim torsie. W pewnej chwili Shin-chan znieruchomiał. Zawieszony nade mną, patrzył mi prosto w oczy. Trwało to parę minut, a może i dłużej. Nie wiem czemu, ale przerwałem nasz kontakt wzrokowy, usiłując ściągnąć skarpetki. Udało mi się to tylko z jedną, bo Shin-chan szybko objął mnie w pasie i przycisnął do łóżka. Całował mnie powoli i namiętnie, pocierając biodrami o moje krocze. Jeśli chodzi o mnie, wystarczył  tylko jeden pocałunek, abym stał się podniecony.

Pocałunki Midorima nabrały tempa. Stały się szybsze i agresywniejsze. W pewnej chwili poczułem w ustach metaliczny smak krwi, jednak szybko go zlekceważyłem. Krwawiąca warga jedynie bardziej pobudzała moje ciało.

Nadszedł moment, którego się obawiałem. Shin-chan oderwał się ode mnie, ściągnął skarpetki i spodnie, które rzucił na podłogę. Zostawszy w samych bokserkach, odznaczających się sporą wypukłością, zaczął zsuwać moje dżinsy. Choć w pokoju było ciemno i tak spostrzegł to, czego tak bardzo się bałem.

− Boże… − wyszeptał, wpatrując się w liczne blizny na moich udach.

− Shin-chan – jęknąłem zrozpaczony. – To wszystko…

− To przeze mnie?

− Niezupełnie – mruknąłem, podciągając się do pozycji siedzącej. Shin-chan klęczał tuż obok, delikatnie przesuwając opuszkami palców po szramach odznaczających się na mojej bladej skórze. Bolał mnie sam fakt, że Shin-chan je dostrzegł. Były wynikiem moich nielicznych, acz zdarzających się od czasu do czasu, napadów paniki. W tamtych chwilach zupełnie paraliżował mnie strach. Drapałem, a nieraz nawet ciąłem się tam, gdzie nikt nie mógł zauważyć – na udach. Nie robiłem tego świadomie. Moje myśli zamraczało wiele negatywnych odczuć. W tamtych chwilach wiedziałem, że Shin-chana przy mnie nie ma, że już nigdy go nie zobaczę.

Czułem się dziwnie, gdy w tamtej chwili je oglądał.

− Sam je sobie zrobiłeś?

− To… To niechcący.

− Niektóre są całkiem świeże – zauważył, a ja przeklinałem los, że jest lekarzem i zna się na tym jak nikt inny.

− To naprawdę wypadek, Shin-chan. Nic mi nie jest. Kontynuuj, proszę – błagalnym spojrzeniem odwróciłem jego uwagę od blizn.

− No nie wiem…

− Shin-chan. – Nie chciałem się znów rozpłakać. Miękko wymówiłem jego imię, a on mi uległ. Kręcąc głową odrzucił moje spodnie na drugi kraniec łóżka. Jedną ręką wciąż delikatnie gładził moje udo. Drugą pociągnął za gumkę od bokserek i ściągnął je na tyle, by móc zacząć mnie pieścić.

Wnętrze ust Shin-chana było gorące. Jego język pieścił mojego członka, a koniuszki zębów trochę łaskotały. Czułem się jak w niebie. Z głuchym westchnieniem opadłem na poduszki, wypychając biodra do przodu i jęcząc głośno. Midorima brał mojego penisa głęboko do gardła, które wprawiał w lekkie drżenie. Nigdy wcześniej nie miałem do czynienia z żadnego rodzaju zbliżeniem, dlatego doszedłem bardzo szybko. Jego język doprowadził mnie na szczyt rozkoszy. Wyjął mojego miękkiego członka z ust, kiedy rozlałem w nim swoje nasienie. Połknął wszystko, nawet się przy tym nie krzywiąc. Trząsłem się po przeżytym orgazmie. Myślałem, że lepiej już być nie może. Myliłem się.

Shin-chan poprosił, aby przekręcił się na brzuch i lekko wypiął. Szybko wypełniłem jego żądania i drżąc z niecierpliwości czekałem na to, co będzie dalej. Pod głowę podłożyłem sobie poduszkę, która leżała obok. Po chwili usłyszałem szelest ściąganych bokserek. Wypiąłem się jeszcze bardziej, gdy nagle poczułem w swoim wnętrzu coś małego i wilgotnego. Palec. Shin-chan poruszał nim bardzo ostrożnie, jakby nie chcąc mnie w żaden sposób uszkodzić. Dla mnie to uczucie nie było bolesne, tylko trochę… dziwne, a zarazem przyjemne. Po chwili dołączył drugi palec. Midorima zaczął wsuwać je w moje wnętrze coraz głębiej i szybciej. Wykonywał nimi ruchy nożyczek, starając się mnie jak najbardziej rozciągnąć.

Nie chciałem tego. Marzyłem, aby Shin-chan wziął mnie mocno i brutalnie. Tak, abym był pewien, że rzeczywiście tu jest. Tak, abym jak najlepiej mógł go poczuć. Jak przez mgłę pamiętam, że w jękach poprosiłam, żeby skończył mnie już przygotowywać. To była dla mnie prawdziwa męka, zwłaszcza, że niecierpliwiłem się coraz bardziej. W końcu Shin-chan wyjął palce.

− Nie chcę cię uszkodzić ­– powiedział cicho, nachylając się do mnie. Jednocześnie nakierował swojego członka na moje wejście. – Przepraszam, nie mam lubrykantu. Ślina musi wystarczyć.

Skinąłem głową, biernie czekając na rozwój wypadków. Nogi zaczęły trochę mi drętwieć, jednak nie zwracałem na to zbyt wielkiej uwagi. Midorima zaczął we mnie wchodzić. Powoli. Boleśnie. Milimetr po milimetrze. Mój oddech przyspieszył, a mięśnie zacisnęły się. Shin-chan syknął cicho i niemal położył się na moich plecach. Czułem, jak całował i lizał naprzemiennie mój kark. Jego ręce spoczywające na moich biodrach delikatnie gładziły moją skórę. Rozluźniłem się nieco. Wtedy wsunął się cały. Na moment zabrakło mi tchu. Trwaliśmy w bezruchu parę sekund.

− Wszystko w porządku? – zapytał Shin-chan. Odpowiedziałem, że tak i poprosiłem, by kontynuował. Spełnił moje żądanie niemal na tych miast; czułem, że wcześniej powstrzymywał gwałtowne ruchy bioder całą swoją siłą woli.

Odbyt piekł mnie, a moje wnętrze było naruszone. Czułem ból, ale cieszyłem się. Midorima poruszał się we mnie coraz szybciej i szybciej. Słyszałem jego świszczący oddech tuż przy moim uchu; jęczał cicho. Dyskomfort, który odczuwałem na początku bardzo szybko zamienił się w przyjemność. Każde pchnięcie było dla mnie nowym, głębszym doznaniem. Poduszka, na której wcześniej ułożyłem głowę, zaczęła blokować mi taki dostęp tlenu, jakiego potrzebowałem. Uniosłem barki i klatkę piersiową w górę. Shin-chan wyszedł ze mnie, by po chwili znów zatopić się w moim wnętrzu – w chwili, kiedy leżałem już na plecach. Ta pozycja była dla mnie o wiele bardziej dogodna. Nie dość, że mogłem podziwiać piękną twarz Shin-chana, to jeszcze mój kochanek miał możliwość sprawiania mi więcej przyjemności. Odnalazł wrażliwy punkt wewnątrz mnie, który w kontakcie z jego członkiem dawał mi ogromną rozkosz. Jęczałem głośno, drżąc i prosząc o więcej. Midorima jedną z dłoni chwycił moją erekcję i zaczął nią poruszać. Nasze usta się spotkały, skutecznie zagłuszając część westchnień i krzyków. Nasze języki tańczyły w tańcu namiętności, a ciała bezustannie o siebie uderzały, gdy zacząłem wypychać swoje biodra w górę.

Doszliśmy w tym samym momencie. Shin-chan spuścił się w moim wnętrzu, a ja w jego ręce. Kiedy wysunął się ze mnie, obaj opadliśmy na miękkie łóżko. Ponieważ nie jest ono zbyt wielkie, leżeliśmy tuż obok siebie, wpatrzeni w swoje lekko uśmiechnięte, zmęczone twarze. W pokoju było tak gorąco, że nie potrzebowaliśmy niczego do przykrycia. Żar emanował z naszych rozpalonych ciał i oddechów. Szyby zaparowały, a powietrze stało się mętne. Poczułem, jak wycieka ze mnie sperma zmieszana z krwią. Miłe uczucie, jeśli jest to częścią twojego marzenia.

Poczułem senność. Powieki zaczęły niespodziewanie ciążyć, a świadomość odpływać. Ostatnie, co udało mi się zarejestrować, to cichy szept Shin-chana. Przepraszał za to, że mnie odrzucił. Wciąż powtarzał, że bardzo mnie kocha. I tak w kółko.

Zasnąłem.

Kiedy z powrotem odzyskuję świadomość, w pokoju wciąż jest ciemno tak, jak wcześniej. Żadnych świateł, kształtów, nic. Tylko spokojny, miarowy oddech naprzeciw mnie. Nie muszę się domyślać, do kogo on należy. Więc to wszystko to nie sen!  Shin-chan naprawdę tu jest! Odnalazł mnie. To wszystko jest tak idealne, że aż nierealne. Zaniepokojony, odnajduję po omacku ramię Shin-chana. Gładzę je lekko, aby upewnić się, że cała sytuacja nie jest przeze mnie zmyślona. Pod opuszkami palców czuję ciepłą, delikatną skórę. Ból u dołu kręgosłupa również utwierdza mnie w przekonaniu, że wszystko wokół mnie jest realne.

Tak pięknie… tak spokojnie… tak cicho… tak rozkosznie…

Czuję się wciąż tak samo. Cały czas mam wrażenie, że śnię. To boli. Gdzieś tam, jakaś część mnie krzyczy, abym nie dał się porwać surrealizmowi tej chwili. Jest mi niedobrze. Wstaję powoli z łóżka, kiedy mój wzrok przyzwyczaja się już do ciemności. Widzę zarys sylwetki Shin-chana. Choć nie, zaraz. Czy to prawda?

Shin-chan…

Shin-chan…

Shin-chan…

Chcę, żebyś tu ze mną był. Nie zostawiaj mnie…

Nogi same prowadzą mnie do łazienki. Zapalam najmniejsze światełko, tuż nad lustrem, aby nie raziło mnie ono po oczach. Zamykam się na klucz. Siadam na zimnej posadzce, tuż przy wannie, naprzeciw umywalki.

Na wyciągnięcie dłoni znajduje się skarb.

Biały, drobny skarb.

Skarb na moje szaleństwo.

Zaczynam płakać. Jestem słaby i żałosny, wiem, wiem. W ręku kurczowo ściskam tabletki. Mam ich tu bardzo dużo; zachowałem całkiem sporo na takie ewentualności, jak dziś. Zamykam oczy, spod przymkniętych powiek spływają mi łzy, zostawiając na policzkach palące ślady. Za nic nie chciałbym, aby Shin-chan mnie teraz widział. Ale przecież go tu nie ma!

Przestaję płakać. Dłonie trzęsą mi się niekontrolowanie, a na ustach wykwita smutny uśmiech. Połykam tabletki, jedna po drugiej. Wszystkie. Nie jestem głupi, dawka jest śmiertelna.

Boję się. Strach mnie paraliżuje. A jeśli Shin-cha jednak tu jest? Bo jest, prawda? Dotknąłem go! Kochaliśmy się! Płakaliśmy razem!

Deja vu. W mojej wyobraźni robiliśmy tak już milion razy.

Czas mija, a mi zaczyna kręcić się w głowie. Czuję na czole zimny pot, ale nie mam żadnej siły, by go otrzeć. Shin-chan…

Oddychanie staje się dla mnie wyzwaniem. I właśnie w tej chwili serce podchodzi mi do gardła!

− Takao? Coś się stało?

Midorima puka do drzwi łazienki, a ja nie mam nawet siły mu odpowiedzieć.

− Hej? Wszystko w porządku?

Martwi się. Słyszę drżenie jego głosu. Boże, Shin-chan, już za późno!

− Takao! Otwieraj te drzwi!

Pukanie zamienia się w walenie.

− Otwórz to! Kurwa, otwórz! Bo to wyważę!

Bezskutecznie. Drzwi są grube i ciężkie. Shin-chan wali w nie pięściami, barkiem, ale nie wejdzie. Zamknąłem je. Nie mam siły mówić, a co dopiero wstać i je otworzyć. Zamykam oczy.

− Takao, proszę…! Otwórz, zrobię wszystko…! Kocham cię, błagam, martwię się!

Krzyki zamieniają się w płacz, lecz mi już wszystko się miesza. Jeszcze na moment otwieram oczy. Blask, huk, wycie.

Ja też cię kocham, Shin-chan. Jak dobrze, że jednak byłeś prawdziwy.

___________________________

*rak– znak zodiaku Midorimy