Jeszcze raz (MuraMuro)

Muzyka: https://www.youtube.com/watch?v=uCcESzclI40

Dzień za dniem mijał bardzo szybko. Nim się spostrzegłem, zostałem sam. Wszyscy zniknęli. Nawet Aka-chin. A przecież Aka-chin był taki dzielny…! Niczego się nie bał. To raczej inni bali się Aka-china. Bo był zbyt idealny. Nie taki, jak wszyscy.
            Ja prawie nigdy nie bałem się Aka-china. Obserwowałem go i cieszyłem się, bo mnie traktował inaczej. Nie krzyczał, kiedy jadłem na sali. Nie popędzał, gdy z szatni wychodziłem jako ostatni. Nie mówił, co mam robić za każdym razem.

Szanowałem i podziwiałem Aka-china. Byłem pewien, że nikt mi go nie odbierze!
I nie odebrał.

Sam pozwoliłem, by wyślizgnął mi się z rąk.
            Nie zdążyłem go złapać, kiedy wszystko zaczęło się zmieniać.

            Aka-chin powiedział kiedyś, że jestem wyjątkowy. Zaraz potem dodał, że przez to mnie lubi. Nikt wcześniej nie powiedział mi tego, co Aka-chin. Dopiero wtedy poczułem się naprawdę szczęśliwy!
            Chodziliśmy z Aka-chinem na randki. Trzymaliśmy się za ręce i całowaliśmy. Jedliśmy razem dobre rzeczy, choć Aka-chin zwykle oddawał mi część swojej porcji. Rozmawialiśmy i czasami się śmieliśmy. Aka-chin powtarzał, że lubi moje towarzystwo i za nic nie chciałby zamienić mnie na kogoś innego.
            Aka-chin mnie kochał. A ja kochałem Aka-china.
   
            Wszystko zaczęło się bardzo niewinnie. Raz Aka-chin odwołał nasze spotkanie, innym razem powiedział, że po prostu nie ma czasu. Pewnie kilka razy kłamał.
            A ja na to pozwoliłem.
            Liczyłem na to, że Aka-chin nigdy mnie nie zostawi. I zawsze gdzieś będzie. Na tyle blisko, żebym zawsze mógł przy nim być.
            W końcu okazało się, że więcej czasu spędzam samemu w kawiarni, niż z Aka-chinem. Po pewnym czasie zaczęliśmy się widywać jedynie na treningach.
            Kiedy Aka-chin ze mną zerwał, było mi naprawdę smutno...
            Przez pewien czas potem przestałem zupełnie jeść słodycze. Nie były już takie słodkie i dobre, jak przedtem, dlatego nie opłacało się wydawać na nie pieniędzy.
            Wszyscy w naszej drużynie myśleli, że jestem chory. W pewnym sensie mieli rację.           

            Zaraz potem rozwinąłem swój talent koszykarski do tego stopnia, że nikt już nie był mi potrzebny. Ani Aka-chin, ani nikt z drużyny.
   
            Kiedy okazało się, że przegrałem swój pierwszy w życiu mecz z Kuro-chinem, dotarło do mnie, co właściwe w życiu straciłem i jak wiele się zmieniło. Dotychczas czułem się jak ktoś, kto znajduje się w środku wielkiej bańki mydlanej.
            Bańkę przekuł Kuro-chin. Chyba nawet zacząłem go lubić. Tak, jak koszykówkę.

 ,, Ale co z Aka-chinem?” – pytałem się w myślach. Nie umiałem o nim zapomnieć. Choć może inaczej – na nowo sobie o nim przypomniałem. Ale dzięki temu przyszedł mi na myśl ktoś jeszcze. Ktoś, kto nieświadomie pomógł mi uporać się ze złamanym sercem.

           Muro-chin.

            Wczoraj znów przyśnił mi się Aka-chin. Byliśmy na dużej, ciemnej sali gimnastycznej. Zupełnie takiej, jak w gimnazjum. Stał niedaleko mnie i kozłował piłkę. Nie patrzył na mnie. Dopiero, kiedy go zawołałem, podniósł na mnie swój wzrok. Od razu przypomniało mi się, jak piękne oczy ma Aka-chin. Zamarł, trzymając piłkę nieruchomo w dłoniach. Coś mówił. Nie słyszałem. Już nie chciałem słuchać.

Nie chcę cię słuchać, Aka-chin…

Od razu robi mi się smutno. A tylko jedna osoba potrafi sprawić, żebym znów nabrał ochoty na słodycze.

Lubię Muro-china. Różni się od Aka-china w zasadzie wszystkim. Więc czemu akurat Muro-chin? Nie jestem pewien. Muro-chin jest miły. Raz, w zimę, gdy wracaliśmy późno z treningu, zapomniałem rękawiczek. Muro-chin śmiał się trochę ze mnie, ale wziął mnie za rękę i od razu było mi lepiej. Dłoń Muro-china była miękka i ciepła. Założę się, że również jego skóra ładnie pachniała. Czymś słodkim. Muro-chin jest słodki.

Kocham Muro-china. Po meczu przegranym z Kuro-chinem, Muro-chin był przy mnie i pocieszał mnie. Wiem, że mu na mnie zależy. Powiedział, że nie chce, żebym był smutny.

 A ja nie chcę, żeby Muro-chin płakał. Dlatego… Nic mu nie powiem. Nie teraz. Nie teraz, kiedy Muro-chin tęskni za swoim byłym chłopakiem. Nie chcę znów widzieć jego łez. Są pewnie słone i gorzkie, a to nijak pasuje do Muro-china. Więc jedyne, co mogę zrobić, to być przy nim. Wspierać Muro-china tak bardzo, jak on mnie. A może nawet bardziej!

Tym razem nie pozwolę, by wyślizgnął mi się z rąk.

Himuro stoi pochylony nad biurkiem Murasakibary w jego pokoju i jeszcze raz przygląda się pomiętej kartce papieru w swojej dłoni. Murasakibara zostawił go na chwilę samego, by przynieść im coś do picia. Tatsuya pod jego nieobecność zaczął rozglądać się po miejscu, w którym tak naprawdę był po raz pierwszy.

Właśnie wtedy zauważył kartkę wystającą z biurka Atsushiego.

Zawsze był ciekawski, wiedział, że była to jego wada. Ale Himuro nie miał pojęcia, do czego może go to zaprowadzić.

Czytał tekst z kartki zapisany całkiem zgrabnym, pochyłym pismem, należącym bezsprzecznie do Murasakibary, już po raz trzeci. Treść dotarła do niego dawno, ale wciąż nie był pewien, czy aby nie śni.

Jak to możliwe? Czemu Himoro już wcześniej nie zauważył, jakie uczucia żywi do niego fioletowłosy przyjaciel?

Tatsuya słyszy zbliżające się na schodach kroki, ale nie przejmuje się tym. Czeka go rozmowa, w której nareszcie wyjaśni wszystkie wątpliwości.

− Już jestem, Muro-chin – mruczy Murasakibara. Przekracza próg pokoju, trzymając w dłoniach dwie szklanki – w jednej znajduje się woda, w drugiej sok. Mija chwila, nim jego wzrok kieruje się w stronę Himuro.

            Szklaki upadają na podłogę z głośnym brzdękiem i na szczęście się nie tłuką; zalewają swą zawartością dębowe deski.

− Muro-chin! Nie patrz! – Murasakibara jest spanikowany. W ułamku sekundy znajduje się przy Tatsuyi i wyrywa mu kartkę. Zaraz potem drze ją na drobne kawałeczki.

            Himuro prostuje się i nakrywa dłońmi drżące ręce przyjaciela. W oczach Murasakibary widać złość, która zastąpiona zostaje strachem i żalem. Spod przymkniętych powiek Tatsuyi zaczynają płynąć słone krople. Fioletowłosy staje się całkiem zdezorientowany – nie wie już, czy powinien złościć się na niego.

− Ja też…− szepcze Himuro i uśmiecha się łagodnie przez łzy. Murasakibara zamiera na moment. Wszystkie jego kończyny stają się nagle niewiarygodnie ciężki i napięte. Przełyka ślinę. – Ja też cię kocham, Atsushi.