Proof of love [11] (AoKise)

ROZDZIAŁ 11

The rest is silence.

                            Shakespeare

Reszta jest milczeniem.

 Było już ciemno, dlatego nie wiedział dokładnie wąskiej dróżki , którą biegł poprzez trawnik. Potknął się dwa razy o wystające korzenie rosnących nieopodal drzew, jednak starał się nie zatrzymywać  ani na moment. Krzyk, który usłyszał, nie powtórzył się, ale był pewien, że nie wróżył nic dobrego. Lekarzem został z powołania, dlatego nie wyobrażał sobie zrezygnowania z udzielenia pomocy potrzebującym.

Zaraz za małym parkingiem dla personelu, skręcił w lewo. Tam było już zupełnie ciemno. Prowadziło go przeczucie – uczucie niepokoju, które potęgowało się z każdym jego krokiem w kierunku obrośniętego bluszczem muru, ogradzającego teren szpitala.

Deszcz wciąż padał, szeleszcząc cicho i poruszał drobnymi listkami rosnących obok krzaków. Właśnie tam Midorima dostrzegł zarys czyjejś postaci. Na moment wstrzymał oddech. W gęstwinie leżała pielęgniarka, na którą czekał przy recepcji. Nie namyślając się ani chwili dłużej, szybko do niej podszedł.

Po raz pierwszy w całej swojej karierze nie wiedział, co ma robić.

Uklęknął przy dziewczynie, która krztusiła się własną krwią. Prawa strona jej gardła – miejsce, w którym znajduje się tętnica szyjna – było przecięte. Nacięcia dokonano niemal z chirurgiczną precyzją, jednak nie było dość głębokie, by zabić. Należało działać szybko. Midorima przyłożył tam swoją dłoń, chcąc zatamować krwotok. Z dużych, przymrużonych oczu dziewczyny uciekało życie. Widział to i nie był pewien, co robi nie tak. Drugą, wolną ręką zaczął szukać w kieszeni płaszcza telefonu, chcąc wezwać pomoc. Ten jednak zaraz upadł mu na ziemię. Sięgnął po niego, jednak w tej samej chwili natrafił opuszkami palców na coś ostrego. Nóż. Czyżby to on był narzędziem zbrodni? I czemu ktoś go tu zostawił? Tysiące myśli kłębiło się w jego głowie, nie był w stanie się skupić. „Co robić, co robić?” – powoli zaczynała przemawiać przez niego panika. Uciskał ranę mocno, a mimo to w pewnym momencie dziewczyna przestała oddychać.

— Nie, nie, nie! Kurwa! — krzyknął i zabrał dłoń z szyi. Podciągnął ubrania oraz stanik pielęgniarki w górę i zaczął uciskać klatkę piersiową, co jakiś czas wtłaczając do płuc powietrze. Bezskutecznie. Reanimował martwą kobietę przez około piętnaście minut, nim dał sobie spokój.

Łzy zaczęły cisnąć mu się do oczu. Klęczał przy ciele, którego temperatura zdecydowanie zbyt szybko się obniżała. Wpatrywał się w swoje ubrudzone krwią dłonie. Pielęgniarka była pierwszym „pacjentem”, którego nie udało mu się uratować. Bolało go to tym bardziej, iż znał tę kobietę. Wyznała mu uczucia dwa tygodnie wcześniej i poprosiła, aby pomyślał nad odpowiedzią. Wciąż nie był zdecydowany, jednak… zdążył ją polubić.

Nagle, tuż przy jego uchu, rozległ się czyjś głos. Można było powiedzieć o nim wszystko, tylko nie to, że był przyjazny.

— Proszę, proszę, proszę. Kogoż my tu mamy?

Midorima odwrócił się gwałtownie. Stał za nim mężczyzna, którego nigdy wcześniej nie widział. Wysoki, o pociągłej, przystojnej twarzy, którą zdobił kpiący uśmiech. Jego oczy, za oprawkami okularów, które spoczywały na jego drobnym nosie, były zamknięte, choć mężczyzna i tak zdawał się widzieć wszystko, co miał przed sobą. Z jego długich, kruczoczarnych włosów spływały krople deszczu.

— J-Ja… — Midorima nie był pewien, co powinien powiedzieć. Przeniósł wzrok na martwe ciało, a potem znów na mężczyznę przed nim. — Niech mi pan pomoże…! — wydusił w końcu.

Mężczyzna zaśmiał się cicho.

— Nie, nie, nie! — Pokręcił głową. — Mordercom się nie pomaga.

— Morder… co…?

— Jest tak, jak słyszałeś. — Aura nieznajomego zmieniła się w jednej chwili. Atmosfera zrobiła się cięższa. Mężczyzna uchylił powieki. Jego twarz spowijał mrok, jednak i tak łatwo było dostrzec jego tęczówki, od których odbijało się światło. — Zmordowałeś ją — wycedził.

Shintaro zamrugał szybko parę razy. Przeszedł go dreszcz.

— Obawiam się, że zaszło nieporozumienie… Próbowałem pomóc tej kobiecie! Z resztą, kim pan jest?

— O to się nie martw — warknął. Niepostrzeżenie wyciągnął z kieszeni swojego płaszcza broń. Nim lekarz zdążył jakkolwiek zareagować, mężczyzna zamachnął się i uderzył go kolbą pistoletu w skroń. Czując tępy, pulsujący ból i coś ciepłego, tuż przy oku, Midorima upadł na mokrą trawę z głuchym łoskotem.

*

Telefon Aomine rozdzwonił się w samym środku nocy. Dochodziła godzina trzecia, kiedy obudził on obydwoje detektywów. Wtuleni w siebie, zasnęli w ubraniach na kanapie. Aomine zerwał się z łóżka i odebrał telefon z zamiarem powyklinania tego, kto śmie dzwonić do niego o tej porze. Nazwisko, jakie zobaczył na ekranie rozzłościło go tylko bardziej, bowiem Hyuuga już nie pierwszy raz stroił sobie z niego żarty, dzwoniąc w środku nocy.

— Nóż do kurwy nędzy, czego? — warknął w telefon, po uprzednim wciśnięciu ikonki zielonej słuchawki. Kise wpatrywał się w niego spod wpół przymkniętych powiek. Widać było, że jest śpiący.

Aomine momentalnie złagodniał. Jego oczy otworzyły się szeroko i przez pewien czas nie był w stanie wypowiedzieć ani słowa. Kiwał tylko głową, tak, jakby Hyuuga mógł zobaczyć jego nieme gesty.

— J-Jasne... Zaraz będziemy. Nie dzwoń do Kise, ja go zawiadomię — powiedział w końcu cicho i rozłączył. Kise rozbudził się nieco i podparł na łokciu.

— Co się stało, Aominecchi? — spytał zachrypniętym głosem. Gdyby nie okoliczności, Daiki uznałby to za całkiem seksowne.

— Złapali mordercę, tuż po zabiciu pielęgniarki. Musimy tam jechać, skarbie — westchnął, przeczesując włosy dłonią. Ryota przetarł oczy i jęknął cicho.

— Uroki pracy policjanta... — podsumował i podniósł się do pozycji siedzącej, ziewając potężnie. Jego włosy były w kompletnym nieładzie, jednak to wcale nie odbierało im uroku. Założyli buty i kurtki, które zorganizował Aomine. Na dworze wciąż padał deszcz i było zimno. Gdy schodzili po schodach kamienicy, Kise cieszył się, że ma swoją legitymację przy sobie i nie będą musieli już do niego jechać.

O trzeciej piętnaście wyruszyli na miejsce zbrodni. Szpital Toyotama znajdował się spory kawałek od mieszkania Aomine, jednak o tej godzinie w centrum nie jeździło wiele samochodów, dlatego w przeciągu dwudziestu minut znaleźli się na miejscu.

Cały budynek szpitala był otoczony radiowozami, zostawiając jedynie trochę miejsca na przyjazd ewentualnych karetek. W końcu szpital był całodobowy i w każdej chwili mógł zjawić się ambulans z poszkodowanym.

Aomine zaparkował na uboczu. Tak, aby mogli później wyjechać bez żadnych komplikacji. Wysiedli z samochodu i ruszyli w stronę budynku przed nimi. Tam paru młodych funkcjonariuszy poinformowało ich, gdzie powinni iść. Udali więc tam, gdzie ich pokierowano.

— Hej, Aominecchi?

— Mmm?

— Myślisz, że to naprawdę ten morderca? — zapytał Kise, marszcząc brwi. Daiki zamyślił się na chwilę.

— Nie wiem jeszcze za wiele. Hyuuga udzielił mi tylko podstawowych informacji, więc…

— Nie, nie o tym mówię — przerwał. — Po prostu to wszystko jest bardzo dziwne. Morderca, który nie pozostawia żadnych śladów na miejscach zbrodni nagle daje się złapać?

— Cóż, to rzeczywiście trochę nieprawdopodobne. Ale wiesz, niektórzy tak robią. Zabijają, aby móc potem celowo dać się złapać.

— Po co? — zdziwił się Ryota.

— Hmm dla sławy? Z jakiś prywatnych pobudek? Wybacz, Kise, za krótko pracuję w policji, żeby choć trochę umieć ogarnąć myśli pieprzonego mordercy.

— Czy ja wiem? Moim zdaniem nie można tak po prostu ich zrozumieć, jeśli samemu nie jest się mordercą.

Aomine przyznał w duchu rację Ryocie. Jednocześnie odnalazł odpowiedź na pytanie, które dręczyło go już od dłuższego czasu. Czemu on sam nie mógł pojąć logiki sprawcy? Czemu w jego działaniach nie widział sensu i ani krzty człowieczeństwa? Czemu nie mógł samodzielnie wpaść na jego trop i schwytać…?

Ponieważ się bał.

Strach o to, że zbytnio się zaangażuje, paraliżował go i nie pozwalał użyć w pełni swojego potencjału. Jednak, biorąc pod uwagę zaistniałe okoliczności, tak było lepiej.

W końcu dotarli do miejsca, w którym tłoczyli się policjanci. Połowę z nich stanowili technicy, zabezpieczający ślady. Deszcz mógł zniszczyć niejeden dowód, dlatego nad ciałem i terenem wokół, rozstawiono plandekę, a całość oświetlono paroma lampami halogenowymi, których blade światło padało na zwłoki i trawę. Całość prezentowała się dość upiornie już z daleka, jednak po podejściu bliżej co wrażliwszym osobom robiło się niedobrze.

Kise zamarł w odległości trzech metrów od ciała. Nie był w stanie zrobić ani kroku. Aomine wyminął go, zaabsorbowany widokiem. Oświetlone ciało denatki było mokre i trupio-blade. Fartuch pielęgniarki, bluzka i stanik były podciągnięte aż pod samą szyję, odsłaniając drobne piersi i ubrudzoną krwią klatkę piersiową. Nie było tam żadnej rany, jednak po bliższych oględzinach Aomine wywnioskował, iż szkarłatny płyn wziął się tam z paskudnego nacięcia na szyi. Oczy kobiety były otwarte i puste. Długie, brązowe włosy okalały jej twarz i leżały rozrzucone na trawie. Jej prawy policzek zroszony był krwią, a ciało leżało w pozycji dogłębnie wyrażającą agonię. Zupełnie odrębny widok niż te, które ostatnio oglądali.

Cała sceneria wyglądało dość specyficznie. Tak, jakby wprost zachęcało do rozwiązania zagadki.

— Ryuji-kun! — Nie chcąc dłużej tracić czasu, Aomine przywołał do siebie jednego z techników, który właśnie robił zdjęcia. Chłopak podniósł pytający wzrok na Daikiego i stanął przed nim na baczność. — Znaleźliście tu coś?

— Tak, Aomine-san! Odnaleźliśmy nóż, którym dokonano cięcia na szyi. Spakowaliśmy go i wysłaliśmy do analizy. Prawdopodobnym jest, że odciski pasują mężczyzny, którego zatrzymaliśmy.

— Rozumiem. Co jeszcze?

— Strzykawka. Denatce nie wstrzyknięto całej dawki tego, co się w niej znajdowało, dlatego i to wysłaliśmy już do laboratorium. Do analizy. Wyniki będę najwcześniej jutro wieczorem. Morfologia trochę wcześniej.

— A ten morderca? Co z nim? — zapytał Aomine szybko. Wyobraźnia podsuwała mu najróżniejsze obrazy tego, co działo się tam zaledwie kilka godzin wcześniej. Jednocześnie narastała w nim wściekłość na tego, kto tak po prostu, z zimną krwią, zamordował cztery kobiety.

— Słyszałem, że zabrano go już na komendę.

— Jasne. Możesz odejść — oświadczył detektyw, odwracając się w stronę Kise.

— Słyszałeś? — zwrócił się do niego. Ryota niepewnie pokiwał głową. Zdawał się wstrząśnięty. — Hej, w porządku?

— Tak, Aominecchi. Tak sądzę. Po prostu… ja… to mój pierwszy raz, kiedy… — zaczął się plątać. Ciemnoskóry westchnął cicho i obdarzył go współczującym, czułym spojrzeniem. Nie wiedział, co powinien powiedzieć w takiej sytuacji. „Spokojnie”? „Bez paniki”? „To tylko martwe ciało, nie ma się czym przejmować”? Zdecydowanie, nie. A w obecności pozostałych funkcjonariuszy nie był się w stanie zdobyć na to, by go przytulić. Zamiast tego, zdecydował się położyć mu rękę na ramieniu i ścisnąć lekko, w geście dodania otuchy. Ryota uśmiechnął się słabo. Doprawdy, co z nim było nie tak? Czemu zawsze potrafił maskować swoje prawdziwe uczucia za uniesieniem obu kącików w górę i udawania, że już wszystko okay?

— Musimy jechać i go przesłuchać. Jesteś w stanie?

— Oczywiście. To mój obowiązek.

Kise odwrócił wzrok i przygryzł wargę. Nawet teraz, w sztucznym świetle lamp halogenowych, jego włosy lśniły.

Aomine obejrzał się jeszcze przez ramię. Technicy zakończyli robić zdjęcia, a dwójka lekarzy sądowych wyraziła zgodę na zapakowanie ciała w czarny worek. Zatrważające. Zwłaszcza, jeśli pomyśli się, że na miejscu tej kobiety mógłby znajdować się ktokolwiek.

Nawet Kise.

Daiki puścił Ryotę i zacisnął pięści. Tak, miał zdecydowaną ochotę przesłuchać prawdopodobnego winnego. Zwłaszcza, że w stosunku do morderców nigdy się nie powstrzymywał, a i nikt nigdy nie śmiał zwracać mu uwagi, gdy próbował wymusić zeznania. A cisza, czy po prostu jakikolwiek brak reakcji zawsze oznacza nieme przyznanie racji.

Aomine zamienił jeszcze parę słów z patologiem, jednak już bez Ryoty. Poprosił bowiem, aby ten udał się do jego samochodu i tam na niego zaczekał. Lekarz w sposób łopatologiczny wytłumaczył mu, co według niego należało wziąć pod uwagę. Nacięcie na szyi, co prawda, uszkodziło tętnice szyjną, jednak nie doprowadziło do śmierci w sposób bezpośredni. Mogło jedynie przyspieszyć zgon, jednak to, co wstrzyknięto kobiecie, najprawdopodobniej wywołało zgon. Zwłaszcza, że wykryto próbę… reanimacji? Jeśli, oczywiście, nie była to próba gwałtu.

Bogaty o nowe wskazówki, Daiki wrócił do auta. Wciąż nie wiedział, kto wezwał policję, ponieważ najzwyczajniej zapomniał o to spytać. Liczył na to, że to na komendzie dowie się wszystkiego. Zanim jednak wsiadł do samochodu, okrążył swoje mitsubishi i otworzył drzwi od strony pasażera, gdzie siedział skulony Kise. Pasy miał już zapięte i tępym spojrzeniem wpatrywał się w deskę rozdzielczą. Aomine musiał chwycić jego podbródek i przyciągnąć do siebie, aby tamten na niego spojrzał.

— Wiem, że to trudne, Kise. Ale musisz pogodzić się z tym, że już nic nie da się zrobić — oświadczył Daiki dobitnie. Oczy Ryoty błysnęły niebezpiecznie. — Nic… oprócz złapania winnego i udowodnienia mu winy. Dlatego powinieneś wziąć się w garść. — powiedział, już nieco łagodniej, i musnął wargami jego czoło. Blondyn wzdrygnął się i skulił jeszcze bardziej.

— Aominecchi… Ty… Nie możesz mnie zostawić, rozumiesz? — szepnął zduszonym głosem. Było ciemno, zimno, padał deszcz, z oddali błyskały światła pozostałych samochodów policji. Ciemnoskóry zmarszczył lekko brwi.

— Przecież cię nie zostawiam głuptasie — odpowiedział i pogładził dłonią jego policzek. Kise podniósł na niego spojrzenie swoich dużych, złotych oczu, w których krył się lęk.

— Nie rozumiesz. — Pokręcił głową. — Nie mówię o dniu dzisiejszym, czy jutrzejszym.

— Nigdy cię nie zostawię — zaczął Aomine. — Hej, mówiłem ci już coś? Ko…

— Nie to! — krzyknął Ryota. Daiki wzdrygnął się,  wystraszony. — Nic nie rozumiesz, Aominecchi! Nie wiesz o mnie nic takiego, co mogłoby pomóc ci to pojąć. Nie wiesz… Nie wiesz tak wiele… — jego głos załamał się i zamienił w szloch. Co prawda Aomine rzeczywiście nie za bardzo zdawał sobie sprawę, jednak postanowił podejść do tego racjonalnie. Gdy pojawiał się problem, owszem należało go rozwiązać, jednak nie wtedy, gdy ta krucha, wrażliwa osoba przed nim cała się trzęsie i łka.  Kise nieustannie go zadziwiał, ale Aomine nie mógł nic na to poradzić. Kochał go i uwielbiał dowiadywać się o nim nowych rzeczy. Nawet, kiedy płakał. Z jednej strony chciał go wtedy uspokoić, jednak z drugiej pragnął obserwować go dokładnie. Chciał poznać dokładnie każdą jego stronę, każdy aspekt, każde zachowanie. Nie był pewien, czy to swoiste pragnienie jest dobre, jednak nie miał wątpliwości, że jeśli je spełni i wciąż będą razem, żaden z nich nie pożałuje.

— Wiem, Ryota — powiedział cicho, tuż przy jego uchu. Objął go, w miarę możliwości, i jedną ręką zaczął gładzić włosy. Były miękkie i pachnące. Idealne. Kise również wczepił się w niego i nie zapowiadało się, aby w najbliższym czasie dał mu odejść. Jednak Daiki wcale tego nie oczekiwał. Drętwiejące nogi i słaby ból w kręgosłupie nie stanowiły dobrej wymówki, dlatego trwał w uścisku przez kolejne pięć minut. W końcu blondyn puścił go i mógł się wyprostować. — Lepiej? — spytał, uśmiechając się lekko.

— Lepiej — odpowiedział zachrypniętym głosem i otarł łzy z twarzy. Wyglądał przy tym geście tak niewinnie i słodko, że Aomine całą siłą woli powstrzymał się przed powiedzeniem mu tego.

— Trudno oczekiwać, żebym wiedział o tobie wszystko — westchnął, spoglądając w stronę szpitala. Kise lekko się zaczerwienił. Milczał. — Ale dowiem się, okay? — Ryota szybko skinął. — Nauczę się ciebie całego i wtedy będę próbował zrozumieć. Możesz powiedzieć mi, co tylko chcesz. Nie trzymaj wszystkich uczuć w sobie. To tylko ułatwi sprawę.

— Przepraszam, Aominecchi — wybełkotał i chwycił dłoń detektywa. — Kocham cię.

— Ja ciebie też. Jedziemy na komisariat? — W ramach odpowiedzi poczuł uścisk na swoim nadgarstku, co można było właściwie zinterpretować dowolnie. Pomyślał jednak, że jak na jedną noc to chyba aż za dużo wrażeń. Przez chwilę starał się wymyśleć odpowiednie rozwiązanie. W końcu wolną ręką wyciągnął telefon i wybrał numer Hyuugi.

— Słucham? — odezwał się zmęczony głos po drugiej stronie słuchawki.

— To ja. Jesteś na komendzie?

—  Nie. Właśnie wróciłem do domu. Miałem nocną zmianę, ale chyba wymiękam — westchnął Junpei. W tle słychać było krótki szum.

— Mamy z Kise jechać na komisariat? Co z tym mordercą?

— Hmm możecie, ale w tej chwili i tak jeszcze nic nie zrobicie. To ten lekarz, Midorima. Zamknęli go na razie i sprawdzają. Trzeba go przesłuchać, ale szef powiedział, żeby zająć się tym rano.

— Jasne. Dzięki. Będziemy o ósmej.

— Tak. Na razie.

Aomine rozłączył się i schował telefon do kieszeni, uprzednio patrząc na godzinę. Czwarta. Mieli jeszcze sporo czasu, a ten z kolei był potrzebny Kise. Daiki ponownie pogładził go po policzku.

— Pojedziemy teraz do mnie? No, chyba, że wolisz do ciebie? — spytał.

— Wolę twoje mieszkanie, Aominecchi. Nie jesteśmy potrzebni na przesłuchaniu?

— Nie. Jeszcze nie.

— W takim razie… jedźmy.

Ryota puścił dłoń detektywa. Ten zaś zatrzasnął drzwi samochodu i okrążył go, siadając za kierownicą. Uśmiechnął się jeszcze do Kise, chcąc upewnić się, czy wszystko aby na pewno w porządku. Blondyn odwzajemnił go słabo. Aomine dopiero wtedy spostrzegł, iż tamten jest strasznie blady. Nie czekając dłużej, włożył kluczyki w stacyjkę i uruchomił silnik. Samochód wydał z siebie cichy pomruk i wyjechał z parkingu. Daiki włączył wycieraczki, choć właściwie przestało już padać.

Żaden z nich się nie odzywał. Kise wciąż był zawstydzony z powodu swojego zachowania. Nie powinien tak reagować. Za żadne skarby świata nie chciał pokazywać przed Aomine swoich słabości i obaw. A jednak, stało się. Mimo to, detektyw nie odtrącił go. Nic nie rozumiał, nie wiedział, z jakimi koszmarami sennymi musi zmagać się na co dzień, nie wiedział, co przeżywał po ujrzeniu każdego kolejnego ciała. W obserwacji i wyciąganiu wniosków Daiki nie miał sobie równych, ale kiedy chodziło o wczucie się w czyjąś sytuację, postawienie się na miejscu danej osoby, detektyw wiele tracił. Kise z czasem przekonał się, że Aomine został w przeszłości zraniony przez ludzi, dlatego nie chciał teraz wczuwać się w kogokolwiek i brać na swoje braki jeszcze więcej. On sam był jednak inny. Przyjacielski, ufny, miły, uczynny. Nigdy nie odmawiał pomocy potrzebującym, miał naiwne marzenie, aby wyplenić choć część zła z tego świata, ale nie ze względu na obawę przed przyszłością, a zwykłą troskę o innych. W pewnym sensie można było uznać go za altruistę, jednak on sam nie znosił tego określania. Słowo to kojarzyło mu się z bezmyślnym poświęceniem, a jednocześnie niemocą. Dlatego wolał pozostać po prostu oddanym sobą i wstąpić do policji. Tymczasem okazało się, że na miejscach zbrodni działy się z nim naprawdę dziwne rzeczy. Zazwyczaj, gdy widział ciało, brakowało mu tchu. I kiedy Aomine widział jedynie zwłoki kobiety, on widział kogoś. Tę jedną, jedyną, konkretną osobę, która, niezależnie od tego, jaka była, nie zasłużyła na tak straszny los.

Ciała emanowały uczuciami. Powiązanie widział więc tylko w pierwszym oraz trzecimi przypadku morderstwa. Kise czuł miłość, jednak w żadnym wypadku do denatek. Morderca kochał. Kochał i dla tej miłości zabijał. Nie chciał tego, miał wrażliwą duszę, dlatego decydował się na skomplikowany, aczkolwiek dość „łagodny” sposób mordu: wstrzyknięcie trucizny.

Scena, jaką ujrzał tamtego dnia, była zupełnie inna i, nie wiedzieć czemu, od razu podsunęła mu na myśl drugą z kolei zbrodnię. Oczywiście, znacznie się różniły, jednak łączył je ten sam charakter. Tajemniczość, precyzja, podniosłość i przyjemność. Coś w tym wszystkim było bardzo, bardzo nie tak, jednak Kise nie potrafił jeszcze wskazać, co. Może zupełnie inne motywy? A może sprawca ma rozdwojenie jaźni? Opcji było wiele, dlatego liczył na to, że po przesłuchaniu lekarza Midorimy uda mu się wskazać, który element nie pasuje do układanki, jaką było ich śledztwo.

Najgorsza pozostawała jednak kwestia psychiki Ryoty. Im więcej myślał o zbrodniach i emocjach im towarzyszących, tym częściej samemu zaczynał je odczuwać. Wypełniały go i dręczyły nieustannie. W nocy zaś, najczęściej, kiedy ich nie kontrolował, nawiedzały go obrazy rodem z horrorów. Dziesiątki nieżywych i dziesiątki par oczu wpatrujących się w niego. „Czemu nie pojmujesz?” – zdawały się pytać. ,,Dlaczego tak długo musimy czekać na prawdę?” W takich przypadkach budził się, cały zalany potem i zdezorientowany. Samotny.

Koszmary nie nawiedzały go, kiedy spał z kimś. Uczucia przepełniające go wyciszały się, gdy skupiał uwagę na kimś innym, a część całkiem znikała, przynosząc ulgę i spokojny sen.

Jak się okazało, to przy Aomine czuł się najlepiej i najbezpieczniej.

Znali się krótko i Aomine nie rozumiał. Nie wiedział nawet, co powinien zrozumieć, ponieważ Kise nigdy nic mu o tym nie mówił. Tymczasem jednak starał się. Chciał go poznać jeszcze bardziej, chciał przy nim być i rozkosznie wyciszać burzę w jego głowie. To więcej, niż to, o czym Kise kiedykolwiek marzył. Ślepo wierzył w słowa ciemnoskórego, jednak był pewien, że może. Dlatego postanowił mu zaufać. Bardziej, niż komukolwiek wcześniej.

Wyjechali właśnie na drogę szybkiego ruchu. Oprócz nich, na ulicy nie było nikogo. Głośniki wygrywały ciche „Everything” Lifehouse. Deszcz przestał już padać, dlatego wycieraczki automatycznie przestały się poruszać. Byli już blisko mieszkania Aomine. Kise przełknął ślinę i złączył nerwowo dłonie.

— To... To pojawia się zawsze, kiedy jestem sam — powiedział cicho. Aomine zetknął na niego przelotnie.

— Co takiego?

— To... To wszystko! Uczucia, gesty, emocje, słowa i ciała. To jest najgorsze. Domagają się wyjawienia prawdy o ich śmierci, nawet, jeśli nigdy wcześniej ich nie widziałem! Chciałbym im pomóc, naprawdę, ale nie mam pojęcia, co powinienem robić. Jestem rozbity. A one... one... ciągle są! I wypełniają moją głowę. Kiedy natrafią na swoje odpowiedniki, dają o sobie znać ze zdwojoną mocą. Zazwyczaj... Kiedy jestem z tobą i robimy coś razem, wyciszają się i mogę o nich zapomnieć przynajmniej na jakiś czas. To właśnie tak wygląda. Przykro mi, spotkasz się z wariatem — podsumował cichym mruknięciem i wyjrzał przez okno udając, że coś z szybą zmieniającego się miejskiego krajobrazu go zainteresowało.

Daiki przez jakiś czas nie odzywał się. Ryota zaczął obawiać się, że wziął to wszystko na poważnie i teraz każe mu udać się na jakieś testy psychologiczne. Jego odpowiedź okazała się jednak o wiele bardziej szczera i pomocna.

— Więc powinieneś spędzać więcej czasu ze mną, nie uważasz? A tak przy okazji... Miałem depresję, Kise. Ale odkąd cię poznałem, tylko raz miałem nawrót. Wcześniej zdarzało mi się to o wiele częściej.

— Aominecchi...

W tej samej chwili Aomine zahamował. Byli już pod jego domem. Detektyw zaparkował na chodniku i wyłączył silnik.

— Chodź ze mną, Kise. Sprawię, że znikną.

*

Jak co dzień rano, przyszedł do pracy. Tego dnia był w wyjątkowo dobrym humorze. Czuł, że nie zdoła mu go popsuć nawet pielęgniarka w recepcji, która ostatnimi czasy co raz bardziej działała mu na nerwy. Miał nadzieję, że póki co, nie ma powodów do obaw. W końcu, wszystko szło po jego myśli! Z każdym dniem był bliżej wyznania swoich uczuć jemu. Ich ostatnie relacje, po kłótni, która doprowadziła do serii obrzydliwych zdarzeń, ociepliły się. A to oznaczało, że było warto. Cokolwiek nie zrobił, aby to osiągnąć.

Brak recepcjonistki pozytywnie go zaskoczył. Chociaż... Może krzątała się gdzieś po budynku? Postanowił nie zawracać tym sobie głowy. Przechodząc obok, zauważył, że kluczyk od gabinetu 215 wciąż wisi na swoim miejscu. Czyżby on jeszcze się nie pojawił? Nie, nie, spokojnie. On nie miał teraz wolnego, przecież znał jego grafik na pamięć! Gdyby z jakiś względów postanowił nie przyjść dziś do pracy, na pewno by go zawiadomił! Zawsze tak robił! Więc... czy coś się stało? Wzruszył ramionami, próbując wymusić u siebie spokój. On mógł być teraz gdziekolwiek, w końcu szpital Toyotama był bardzo duży.

Poczuł niemiły ucisk w żołądku. Nie lubił nie wiedzieć, gdzie on jest. Ruszył do szatni. Jego dobry humor zaczął powoli się ulatniać, a zniknął już zupełnie, kiedy wpadł na niego znajomy pielęgniarz.

— Przepraszam, senpai! Naprawdę, strasznie się spieszę! Muszę zastąpić Saeko-kun.

— Nic nie szkodzi. Ale zastąpić? Czyżby dziś jej nie było?

— No nie. Nie wierzę. Nie oglądasz telewizji, senpai? Wczoraj znaleziono jej ciało na terenie szpitala!

Na słowo „ciało” zrobiło mu się słabo. Zaraz jednak uspokoił się w myślach, że przecież nie ma z tym nic wspólnego.

— Wybacz, nie oglądałem już dość dawno. I co? Ona... została zamordowana?

— Tak. To straszne! Nie znałem jej za dobrze, ale wydawała się sympatyczną osobą. Kto mógł jej zrobić coś takiego?

— No właśnie? Kto? — spytał z udawanym smutkiem w głosie.

— Nie mam pojęcia! Policja złapała kogoś, ale mają go dopiero przesłuchać. Do tego czasu nie ujawnią jego tożsamości. W końcu nie wiadomo, czy to naprawdę on.

— Hmm... A co na to ordynator? Znając go, pewnie bardziej przejmuje się reputacją placówki niż Saeko.

— A żebyś wiedział…! Teraz rozmawia z policjantami! Podobno zabito ją w miejscu, które jest ślepym punktem kamer. Nic się nie nagrało!

— Straszne. No dobrze, Sarumi-chan, już cię nie zatrzymuję — powiedział do chłopaka i uśmiechnął sztucznie. Brunet nie zauważył tego, ale odwzajemnił go, machając na pożegnanie.

Ogarnął go niepokój. Skoro nie widział go dzisiaj w pracy, to mógł mieć z tym coś wspólnego? Ale dlaczego?! Przecież tak się starał, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo!

„Cóż… W takim razie pozostaje mi tylko jedno” — pomyślał i napisał SMSa. Musiał, po prostu musiał się upewnić, że u niego wszystko w porządku.

~betowała Kaju