Proof of love [9] (AoKise)

ROZDZIAŁ 9

Not being the worst
Stands in some rank of praise

                                      Shakespeare

Nie być najgorszym, jest to już zaletą
W zepsuciu tego świata

Aomine zamarł. Dosłownie. Nie mógł się poruszyć, nie mógł zaczerpną oddechu. Stał jak wryty i nie odzywał się, myśląc intensywnie. W którym miejscu popełnił błąd?

Ah, nie tak.

W którym miejscu go oszukano?

Bo to niemożliwe, to niemożliwe, to nieprawda. Tylko mu się tak wydaje. Jest niewyspany i to wszystko wina tej sytuacji z Yaną, tak, na pewno.

Jednak imię i nazwisko świadka z akt, leżących na podłodze, nie zniknęły. Albo to przypadkowa zbieżność, albo Kuroko Tetsuya powrócić z zaświatów.

− Aominecchi? – Kise zaczął się niepokoić. Sam wygląd Aomine nie wywierał szczególnie pozytywnych emocji, nie wspominając już o jego dziwnym zachowaniu. Kiyoshi również tępo wpatrywał się w przełożonego, nie mogąc zrozumieć tego, co się działo. Ryota pomyślał, że najlepiej zrobi, odsyłając go z powrotem do jego obowiązków. – Dziękujemy, Kiyoshi-san, możesz już iść – powiedział cicho, a gdy tylko ten zniknął za drzwiami, podniósł z podłogi akta i zaczął czytać.

Kuroko Tetsuya

Lat: 23

Zamieszkały w: Tokio, xxx

Dane kontaktowe: xxx

Świadek w sprawie: „Czuły Morderca”

Imię i nazwisko były mu znajome. Nie mógł sobie tylko przypomnieć, skąd je zna. Musiało to być jednak coś ważnego, skoro wywarło to na Daikim aż tak duże wrażenie.

− Kto to jest, Aominecchi? – spytał, niekoniecznie oczekując odpowiedzi. Zaskoczył się, bowiem takową uzyskał:

− Wygląda na to, że nie mam, i nigdy nie miałem, pojęcia.

*

Aomine schodził schodami do podziemi, gdzie mieściły się sale przesłuchań, z szybciej bijącym sercem, niż kiedykolwiek wcześniej. Miał wrażenie, iż zaraz wyrwie mu się ono z piersi. Nie pomagała mu nawet obecność Kise, który szedł tuż za nim. Gdy dotarli do celu, dochodziła godzina 10:30.

Stali przed drzwiami, a Daiki wahał się, czy na pewno chce przesłuchać Kuroko. Nie wiedział, jak powinien zachować się w obecnej sytuacji. W końcu, co normalny człowiek zrobiłby na jego miejscu? Domniemana śmierć Tetsuyi pociągnęła za sobą lawinę zdarzeń, wątpliwości i trudnych chwil. Ciemnoskóry kilka razy podejrzewał, że może mieć depresję, jednak nigdy nie poszedł z tym do psychologa. Na obowiązkowych badaniach psychiatrycznych, jakie każdy funkcjonariusz miał obowiązek przechodzić raz na jakiś czas, zwykle kłamał, fałszował swoje wyniki. Stracił wszystko, co kiedykolwiek miało dla niego jakąś wartość, więc nie chciał stracić i pracy.

I nagle okazało się, że Kuroko żyje i jest na wyciągnięcie ręki. Wystarczy tylko otworzyć drzwi i dać upust swojej frustracji. Zapytać go o wszystko. Tylko czy naprawdę powinien? Od tamtego czasu wszystko uległo zmianie. Jego życie, uczucia. Zdawało mu się, że odkąd poznał Kise, już nigdy więcej nie będzie rozpamiętywać minionych zdarzeń. Jak widać, pech był jego wiernym kompanem.

Ryota stał w minimalnej odległości od detektywa. Nie odzywał się, nie chciał zakłócać jego myśli, które zdawały się obejmować sprawy z przeszłości. Kise zaczynał rozumieć, ponieważ w końcu przypomniał sobie, skąd zna nazwisko Kuroko. Miało to coś wspólnego z czas, kiedy mieszkał on jeszcze na Hokkaido. Z jego nieszczęśliwą miłością. Z chłopakiem, któremu wyznał uczucia, by ten zmarł dzień później w szpitalu, w wyniku postrzelenia.

W końcu Aomine przyłożył swoją służbową kartę do specjalnego czytnika, a mechanizm otwierający drzwi, wydał z siebie cichy, brzęczący dźwięk. Detektyw pchnął je i wszedł do środka, a za nim zrobił to samo Ryota. Daiki przed wejściem postanowił, że nie da się ponieść emocjom i podejdzie do przesłuchania profesjonalnie. W końcu była ona najważniejsza, a kwestia cudownie zmartwychwstałego Tetsuyi to sprawa drugorzędna. Poza tym, miał Kise, czyli kogoś, na kim zależało mu najbardziej.

−  Dzień dobry, mógłby się pan przedstawić? – zapytał rzeczowym tonem, zdając się kompletnie nie przejmować zamarłym z wrażenia Tetsuyą. Usiadł naprzeciw niego, obserwując, jak chłopak otwiera ze zdziwienia jasne usta, jak jego źrenice rozszerzają się, a blade dłonie zaczynają drżeć. Detektyw zaczął nawet podejrzewać, iż Kuroko gorzej znosi spotkanie po latach, niż on sam. Cóż, w końcu miał powody.

− Aomine-kun… − wyszeptał, a w jego jasno niebieskich oczach niespodziewanie zebrały się łzy. Zamrugał szybko, aby przypadkiem żadnej z nich nie uronić. – Co ty tu…

− Mógłby się pan przedstawić? Proszę – przerwał nagle Kise, splatając ręce na klatce piersiowej i mierząc niezbyt przychylnym spojrzeniem świadka. Chociaż to mało powiedziane. Blondyn ciskał błyskawicami w kierunku drobnego, błękitnowłosego chłopaka.

− Ja… Nazywam się Kuroko Tetsuya – powiedział potulnie, odwracając wzrok, zmieszany.

− Wow, a coś więcej? – Ton głosu Kise aż ociekał jadem. Aomine, mimo, iż Kuroko w pełni sobie na to zasłużył, postanowił załagodzić sytuację, która z każdą chwilą stawała się coraz bardziej napięta.

−  Poradzę sobie, Kise. Rób notatki, okey? – Ryota mruknął w odpowiedzi coś niezrozumiałego, więc Daiki potraktował to jako zgodę. Odchrząknął cicho, przybierając najbardziej obojętny wyraz twarzy, na jaki było go stać. – Nasza rozmowa jest nagrywana. Nie ma pan nic przeciwko?

− Oczywiście.

− Co sprawiło, że zgłosił się pan jako świadek?

− Nie musisz zwracać się do mnie per pan, Aominne-kun. Mimo wszystko, nie jesteśmy nieznajomymi.

− Nie byłbym tego taki pewien – warknął Daiki. – Więc? Składa PAN zeznania?

− Tak, tak, ja… Matko, Aomine-kun, naprawdę nie wiem, co powinienem powiedzieć.

Chłopak niespodziewanie się załamał. Oparł ręce o metalowy stół, który dzielił go od Aomine, i oparł o nie głowę. Teraz nie tylko jego dłonie, ale i ramiona zaczęły się trząść. Detektyw wciąż zachowywał dystans. Chłodnym, zdecydowanym spojrzeniem mierzył jego drobną sylwetkę i próbował odnaleźć różnice w jego wyglądzie, jakie zaszły niewątpliwie, odkąd Kuroko „zmarł”. Ubrany był w czarne, przylegające do ciała spodnie i granatową bluzkę na krótki rękaw. Takie ubranie zdradzało wszystko, co chciał o nim wiedzieć. „Zdecydowanie lepiej odżywiony, urósł parę centymetrów, choć wciąż jest dość niski. Zapuścił włosy? Ta fryzura… Tak naprawdę dość często chodzi do fryzjera. Zegarek na ręku. Prezent. Szczęśliwe życie na przedmieściach, wschodnich przedmieściach Tokio…” – myśli w jego głowie pędziły niczym stado dzikich koni, a on nie mógł ich zatrzymać. Widział każdy szczegół, każdy detal, który uświadamiał go w tym, że Kuroko, w przeciwieństwie do niego, przez parę ostatnich lat żył sobie beztrosko w jednej z najbogatszych dzielnic Tokio. Z jednej strony złościło go to, ale z drugiej… czuł się zdradzony i oszukany. A bolało to tym bardziej, iż przez kogoś, do kogo, kogo w przeszłości darzył bezgranicznym zaufaniem.

W tamtej chwili nie był nawet pewien, czy chciał wysłuchać jakichkolwiek tłumaczeń Tetsuyi. Po prostu… wolał być już w domu, najlepiej z Kise, odpocząć, poleżeć, może obejrzeć jakiś film. Spędzić jeden, normalny dzień  towarzystwie osoby, którą darzy uczuciem. Zamiast tego, przyszło mu siedzieć na przesłuchaniu swojego martwego przyjaciela. No tak, przecież nie mógł być normalny, a los uwziął się na niego. Pięknie.

− Na pewno jest pan zdolny do składania zeznań? – zapytał Kise od niechcenia, kreśląc coś w swoim notatniku.

− Tak… To jest ważne. Muszę to powiedzieć – wychrypiał Kuroko, szarpiąc swoje błękitne włosy nerwowym ruchem. Uniósł twarz i nieśmiało spojrzał na Aomine.

− Zatem słuchamy – westchnął detektyw, starając się skupić całą swoją uwagę na słowach Tetsuyi.

− Yukari była moją znajomą. Poznaliśmy się w kolejce u lekarza. Okazało się, że miała te same dolegliwości co ja, dlatego widywaliśmy się tam dość często, w pewnym okresie czasu.

− Co to za przypadłość? – natychmiast zainteresował się Daiki.

− Nic poważnego. Problemy z krążeniem. Przepisuje się na to lekarstwa, ale żeby były one odpowiednie, trzeba najpierw wykonać całą serię rożnych badań. W każdym razie, mieliśmy tego samego kardiologa i wizyty w takich samych terminach. Zapoznaliśmy się, poszliśmy parę razy na kawę, aż w końcu zaprzyjaźniliśmy się. Nawet po zakończeniu leczenia, wciąż utrzymywaliśmy ze sobą kontakt. Yukari była… Była bardzo otwarta na mnie. Mówiła mi o wszystkim, co ją męczy, a co cieszy. Teraz mam wyrzuty, ponieważ nie zawsze traktowałem ją odpowiednio…

− Co ma pan na myśli?

− No, może ujmę to tak. Nie poświęcałem jej tyle czasu i uwagi, ile ona mi. Bardzo tego żałuję. Tego i wielu innych rzeczy – dodał szeptem, jednak ciemnoskóry usłyszał to dokładnie. – Cóż, Yukari opowiadała mi, że nigdy nie była w żadnym stałym związku, więc kiedy pewnego dnia powiedziała mi, że się zakochała, byłem nieco zszokowany. Okazało się, że jej wybrakiem okazał się nasz dawny, wspólny kardiolog. Wydawał się stanowczy i wykwalifikowany, moim zdaniem trochę za spokojny jak dla tak energicznej dziewczyny. Z tego, co mi opowiadała później, wynikało, że spotkali się kilka razy i planowali kolejne randki. Nie chciała pośpiechu. A wczoraj stała się ta tragedia… Myślę… Myślę, że to trochę dziwne. Yukari nie utrzymywała bliższych kontaktów, ani z rodziną, ani…

− Jak to? – Aomine uznał to za nieprawdopodobne. Przecież Yana mówiła mu zupełnie, zupełnie odmienne rzeczy. – Jesteś pewien?

− Tak. Była dobrą osobą, niektórym nawet wydawało się, że to wcielenie bóstwa – zaśmiał się smutno. – Zdaje mi się, że znałem ją naprawdę dobrze. Więc… To dziwne, że akurat kiedy zaczęła spotykać się z tym facetem, została zamordowana. – Ostatnie słowa Kuroko wypowiedział zduszonym głosem. Zupełnie tak, jakby chciał je zatrzymać dla siebie. Aomine spędził z nim w przeszłości dużo czasu, toteż nie wydawało mu się, aby kłamał. Jednak nie był do końca pewien, czego powinien się spodziewać po człowieku, który sfingował swoją śmierć. – Musisz mi uwierzyć, Aomine-kun – powiedział cicho, zupełnie jakby czytał mu w myślach. – A nawet, jeśli nie wierzysz, sprawdź to. Zależy mi, abyście złapali mordercę, aby ta śmierć została wyjaśniona. Bez tego… nie będę mógł żyć normalnie.

− Dziwne, że możesz w ogóle żyć, skoro umarłeś – sarknął Daiki i wstał ze swojego miejsca.

− Nic nie rozumiesz, Aomine-kun.

− Trudno, żebym rozumiał.

− Nie winię cię.

− Jaki z ciebie łaskawca! – odpalił ciemnoskóry, powoli tracąc nad sobą kontrolę. To przecież on, do cholery, był pokrzywdzonym w tej sytuacji!

− Gdybyś dał mi szansę, mógłbym ci wszystko wyjaśnić…

− Nie chcę twoich wyjaśnień. Już raz zniknąłeś z mojego życia, więc zrób to po raz kolejny – syknął i podszedł do drzwi. – Jak nazywa się ten lekarz?

− Midorima. Midorima Shintaro.

Kuroko skurczył się na krześle, obejmując drobne ciało ramionami. Detektyw nie chciał widzieć, jak płacze i patrzy na niego w ten sposób, wywołując wyrzuty sumienia, dlatego skinął na Kise i otworzył drzwi. Gdy wychodził z pokoju przesłuchań, usłyszał jakby ciche „Przepraszam, Aomine-kun”, ale nie był do końca pewny, czy nie było to efektem jego wybujałej wyobraźni.

Ponieważ jednak nie było żadnego innego funkcjonariusza, to Aomine i Kise musieli odprowadzić świadka do wyjścia z komendy. Tam, przy drzwiach spotkała ich kolejna niespodzianka.

− Kuroko? Wszystko gra? Zbladłeś jakoś. Co się… − Kagami Taiga zatrzymał się w pół zdania, zdając sobie sprawę, że jego chłopak prowadzony jest do wyjścia przez ich dawnego znajomego. – Aomine…?

− Brawo, nic się nie zmieniłeś. Refleks szybki jak zawsze, idioto – powiedział szybko Daiki, rzucając obydwu mordercze spojrzenie. – Przepraszam, obowiązki wzywają. Muszę wyjaśnić sprawę prawdziwych zgonów – warknął i odszedł, pozostawiając za sobą przeszłość. Po raz kolejny. Kise potruchtał za nim. Jeszcze z oddali słyszał nawał pytań, jakie Kagami zadawał ledwo słaniającemu się na nogach Kuroko.

*

Aomine zlecił Kise znalezienie kliniki, w jakiej pracuje doktor Midorima, a sam udał się do gabinetu Imayoshiego. Tym razem nie trudził się czymś takim, jak pukanie. Otworzył drzwi na oścież i wparował przez nie bez żadnego uprzedzenia. Shoichi nie wydawał się tym faktem specjalnie przejęty, a nawet, jeśli był, nie okazał tego. Siedział w swoim ogromnym fotelu, niczym władca, i spod przymkniętych powiek przyglądał się wściekłemu detektywowi, który oparł ręce na jego biurku i mierzył go wzburzonym spojrzeniem.

− Wiedziałeś od początku – warknął, zamiast powitania. Imayoshi uśmiechnął się nieznacznie, co tylko bardziej rozjuszyło Daikiego.

− Wiem wiele rzeczy. Nie widzę sensu w twoim gniewie – odparł spokojnie.

− A ja owszem. Czemu kazałeś Tetsuyi iść do domu, kiedy przyszedł po raz pierwszy? Czemu nikt inny go nie przesłuchał?!

− Nikt inny nie jest tak dobry – westchnął Shoichi, przeczesując swoje kruczo-czarne włosy.

− Jasne. Znam cię na tyle dobrze, by wiedzieć, że miałeś w tym jakiś cel. Aż tak szukasz sobie rozrywki?!

− Zamilcz, Aomine. – Daiki natychmiast odsunął się nieco od biurka swojego szefa. Jego powieki zadrgały niebezpiecznie. – I tak pozwalam ci na dużo, ponieważ jesteś mi przyjacielem, ale nie pozwolę, abyś oskarżał mnie swoimi infantylnymi przypuszczeniami, podczas gdy śledztwo jest w toku, a ty dostałeś jak na tacy najważniejsze informacje. Chciałem, abyś to ty przesłuchał Kuroko Tetsuyę, ze względu na twoje stanowisko, a nie przeszłość. Więc teraz, z łaski swojej, wracaj do pracy. Kise-kun znalazł już adres kliniki.

− Tak jest – odpowiedział pokornie ciemnoskóry i skinął głową. Następnie, ganiąc się w myślach za własną głupotę, wyszedł z biura Imayoshiego. Nie powinien oskarżać o nic swojego szefa. Było to z jego strony nierozsądne, ale dał ponieść się emocjom. Coraz częściej to właśnie one dyktowały mu, co ma robić. Nie był z tego faktu zadowolony, jednak tym razem naprawdę zaczął coś podejrzewać. Shoichi zawsze był tajemniczy, wszystkowiedzący, krytyczny i pewny siebie, co zapewniło mu wysoką pozycję nie tylko na komendzie, ale i w kraju. Właśnie dlatego był to człowiek przede wszystkim niebezpieczny i wzbudzający respekt. Aomine pomyślał wtedy, że nawet, gdyby popełnił on jakieś przestępstwo, nikt nie odważyłby się postawić mu zarzutów, jednak myśl ta zniknęła w jego głowie tak szybko, jak się pojawiła.

Daiki odnalazł Ryote w ich biurze, a ten rzeczywiście miał już zapisany w swoim notesie adres kliniki, w której przyjmował Midorima. Teraz pozostało im jedynie załatwienie zgody sądu na zatrzymanie i przesłuchanie doktora, jednak z zeznaniami Kuroko nie powinno stanowić to problemu. W tym celu poprosił Hyuuge o sporządzenie odpowiednich spisów z nagrania przesłuchania, kiedy wracał do biura od Imayoshiego. Drobne podejrzenia, a może po prostu uraza, wciąż się go trzymały, ale postanowił je zlekceważyć. Nakaz zatrzymania powinni otrzymać najdalej pojutrze, a dnia kolejnego laboratorium zarzekało się przysłać wyniki morfologii denatki, w których miała zostać potwierdzona obecność pankuronium we krwi. Lepiej nie mogło się ułożyć.

− To co, Kise? Dla nas to już chyba koniec – oznajmił Daiki, siadając na blacie biurka i siląc się na słaby uśmiech. Ryota oderwał się na chwilę od ponownego analizowania swoich notatek.

− Chyba nie bardzo rozumiem, Aominecchi.

− No, koniec pracy na dziś.

Kise odetchnął, jakby z ulgą.

− Tak, chyba tak – potwierdził, na nowo zwracając wzrok ku swoim zapiskom.

− Obiecałem ci randkę.

Blondyn ponownie przerwał czytanie i zatrzasnął notatnik. Zdążył już całkiem o tym zapomnieć.

− To… nadal aktualne? – zapytał niepewnie, z nadzieją. Zwłaszcza po dzisiejszym i wczorajszym dniu nie marzył o niczym innym, jak odrobina uwagi ze strony detektywa.

− Jasne. Gdzie chciałbyś pojechać?

− Ja… Cóż, chyba wolałbym się przejść po okolicy. Zwykły spacer będzie w porządku.

− Mhm. To co, jedziemy najpierw się przebrać?

Kise potwierdził skinieniem głowy i uśmiechnął się szeroko. Blask w jego złotych oczach był bardzo widoczny. Zgarnął rzeczy ze swojego biurka do torby i wyrzucił do śmietnika pusty kubeczek po kawie. Nie zdołał się powstrzymać i podszedł do wpatrzonego w niego ciemnoskórego, poczym musnął jego usta swoimi. Mały, niewinny pocałunek. Za to jak znaczący.

− Jesteś pewien, Aominecchi, że wszystko gra? Może po dzisiejszym dniu nie masz ochoty na randkę? – zapytał cicho. Daiki uśmiechnął się lekko i czułym gestem odgarnął grzywkę z czoła Ryoty, która zaczęła wpadać mu do oczu. Zatrzymał w palcach kosmyk jego złocistych włosów i mruknął:

− Dzięki tobie wszystko gra jak najlepiej. Wczoraj mnie uratowałeś, wiesz?

Źrenice blondyna zwęziły się nieznacznie, a na jego bladych policzkach zaczęły wykwitać rumieńce. Szybko odsunął się od Aomine i podszedł do drzwi. Zanim za nimi zniknął, powiedział jeszcze:

− Nie gadaj głupot, Aominecchi. Lepiej już jedźmy, bo zaraz znowu ktoś da nam coś do roboty.

*

Na dworze, mimo tego, iż świeciło słońce, było przyjemnie chłodno. Lato zdawało się dobiegać końca, choć dla Aomine był to akurat powód do radości. Zdecydowanie bardziej wolał deszcz niż oślepiające promienie słoneczne i męczące, wysokie temperatury.

Razem z Kise wsiedli do jego auta, którym przyjechali razem na komendę, i ruszyli obwodnicą, aby dotrzeć do domu blondyna jak najszybciej. Ponieważ zbliżała się 13, podjechali jeszcze na chwilę do Maji Burgera, jednej z lepszych knajpek fast-foodowych w Tokio, gdzie wzięli na wynos dwa burgery, frytki i cole. Zaopatrzeni w obiad, mogli już spokojnie jechać dalej.

Aomine sączył spokojnie swoją cole, czekając na Ryotę w samochodzie. Chłopak poszedł do domu zmienić mundur na strój codzienny. Ponieważ Daikiemu czas oczekiwania zaczął dłużyć się po zaledwie pięciu minutach, włączył radio. Musiał przełączać kolejno sześć stacji, aby znaleźć taką, na której zamiast durnego gadania, będzie grała muzyka. W końcu jednak udało mu się i zasłuchany w rytmy jednej z piosenek Kings of Leon, zaczął rozmyślać nad dzisiejszym spotkaniem z Kuroko. Tak naprawdę wybitnie nie chciał drążyć tych myśli, ponieważ wiedział, że grozi to pogorszeniem jego humoru, jednak nie mógł się powstrzymać. Chciał, ale też i nie chciał, poznać prawdy o „śmierci” przyjaciela. Wszystko wskazywało na to, że w Tokio żyje mu się bardzo dobrze, jednak czy nie mógł wcześniej normalnie powiedzieć, że planuje się wyprowadzić? Tak byłoby lepiej. Nie marnowałby swojego czasu i zdrowia na poznanie prawdziwej przyczyny śmierci chłopaka. Chociaż… wtedy nie poznałby Kise. Z perspektywy czasu chyba jednak dobrze się stało, prawda? Powinien teraz znów pozwolić sobie na zapomnienie o kimś takim jak Kuroko Tetsuya. Powinie na zawsze pochować go w swojej głowie, w bezimiennym grobie. Problem w tym, że nie potrafił. Nie chciał przyznać się do tego sam przed sobą, ale chyba wciąż czuł coś do Tetsuyi. Nie miłość! To już w żadnym wypadku. Jednak… przywiązanie? To już bardziej prawdopodobne.

Ryota uwinął się ze wszystkim dość szybko i już mogli jechać dalej, do niego. Tam, w swoim małym mieszkanku to Aomine przebrał się z munduru. Założył ciemne, jeansowe spodnie i biały t-shirt, który świetnie kłócił się z jego karnacją. Na to zarzucił szarą bluzę z kapturem, a do kieszeni upchnął brązowy, skurzany portfel, pęk kluczy i telefon.

Kise czekał na niego na dole, tuż przed wejściem na jego klatkę schodową. Ruszyli spacerem wzdłuż ulicy. Daiki przyjrzał się ubiorowi partnera i stwierdził, że obaj wyglądają bardzo dobrze. Trochę tak, jakby szli na miasto podrywać dziewczyny. Z tym wyjątkiem, że szli podrywać siebie nawzajem. Chłopak miał na sobie jasne jeansy, ciemny podkoszulek moro i czarną bluzę, przewiązaną w pasie.

− Oi, Kise. Chciałem zapytać już wczoraj… Skąd wiedziałeś, gdzie mieszkam?

Ryota nie odpowiadał przez chwilę. Nie chciał powiedzieć całej prawdy, jednak nie chciał też skłamać. Zastanawiał się, jak powinien dobrać słowa.

− To… Zacząłem się niepokoić, dlatego… Poprosiłem o twój adres szefa.

− Od razu ci go dał? – Aomine zmarszczył brwi. Zwykle próby negocjacji z Imayoshim kończyły się fiaskiem, dlatego był ciekaw, jak Kise udało się wydobyć od niego tę informację.

− No… Tak. Po prostu. Powiedziałem mu, że się martwię i w ogóle… Zgodził się. O, Aomiecchi, chodźmy do parku! – Ryota szybko zmienił temat, wskazując dłonią park po przeciwnej stronie. Czasami, gdy Daiki miał chwilę, przychodził tam biegać. Przeszli więc przez pasy do parku, a Aomine zapomniał, że w ogóle pytał. Zaczęli dyskutować o postępach w śledztwie i cieszyć się tym, że w końcu zrobili jakieś postępy. Ciemnoskóry zaczął opowiadać blondynowi o swoich wcześniejszych sprawach, niekiedy ubarwiając sceny okrutnych morderstw, by tym samym wywołać u Kise pełne zachwytu okrzyki.

To popołudnie było idealne. Przechadzali się usypanymi żwirem alejkami i śmiali beztrosko. Bawili się przy tym naprawdę wyśmienicie. Do czasu, aż na horyzoncie pojawił się mały, kolorowy budynek. Aomine jeszcze nie wiedział, że zmieni od jego dotychczasowy pogląd na świat.