Proof of love [3] (AoKise)

ROZDZIAŁ 3

Some rise by sin itself , some by virtue fall.

                                               Shakespeare

Jedni przez grzech się wznoszą, inni przez cnotę upadają.
  

            Pędzili w stronę pokoju przesłuchań razem, ramię w ramię. Dziewczynę, która powiadomiła ich o zgłoszeniu się świadka na komisariat, zostawiali dawno w tyle. Obaj, pomimo krótkiego czasu trwania śledztwa, zaczęli utożsamiać się z nim. Prawdopodobnie czuli w żołądkach to samo podekscytowanie, a ich serca biły jednym i tym samym rytmem. Zdyszani i ciekawi, czy osoba mogąca rzucić na śledztwo choć trochę światła okaże się przydatna, wpadli do pokoju przesłuchań. Tam czekał już na nich świadek. Siedział przy drewnianym stole i przypatrywał im się z lekką obawą, jaką można było dostrzec w jednym jego oku – drugie przysłaniała zbyt długa grzywka kruczo-czarnych włosów.

            Aomine i Kise usiedli naprzeciw chłopaka. W gruncie rzeczy był naprawdę przystojny, przynajmniej tak oceniał go Daiki. Wyglądał na kogoś w ich wieku, lub odrobinę młodszego. Pod okiem miał mały pieprzyk, który dodawał mu uroku.

Kise odchrząknął cicho, wyrywając tym samym swego partnera z zamyśleń.

– Proszę, abyś się przedstawił. Nasza rozmowa jest nagrywana, nie masz nic przeciwko? – spytał Ryota, po czym wyjął z kieszeni służbowej marynarki notes i długopis, w celu sporządzania krótkich notatek zawierających jedynie najistotniejsze fakty. Oprócz tego, specjalne, małe mikrofony, podobnie jak i monitoring, były zamieszczone w pomieszczeniu, dlatego też musiał powiadomić świadka o tym, że ich nagrana rozmowa będzie mogła posłużyć w ewentualnych przypadkach za materiał dowodowy.

– Jasne, że nie. Nazywam się Himuro Tatsuya – powiedział chłopak i przeczesał nerwowo włosy ręką. – Mam 22 lata i mieszkam w domu naprzeciwko mieszkania zamordowanej kobiety. – Blondyn zapisywał niemal każde jego słowo. – Przepraszam, pierwszy raz składam zeznania policji, trochę się stresuję – wyznał po chwili milczenia.

– To nic – zapewnił Aomine. – Powiedz nam zatem… Co takiego sprawiło, że się tu zgłosiłeś?

– ­W nocy… kiedy zginęła ta dziewczyna… Widziałem coś dziwnego.

– Mianowicie? – Aomine nie krył już swojej ciekawości. Doświadczenie podpowiadało mu, że zeznania Himuro nie okażą się złym tropem. Wręcz przeciwnie – był niemal pewien, iż informacje od chłopaka pomogą im poprowadzić sprawę dalej.

– Znaczy, to było mniej więcej tak: Wieczorem czytałem książkę i zasnąłem. Kiedy się obudziłem, była około 23:15 w nocy. Zaschło mi w gardle, więc poszedłem się napić. Będąc w kuchni, wyjrzałem przez okno. Z niego widok pada akurat na tamten dom. Paliły się w nim światła, wszystko było w porządku. Ale kiedy zwróciłem spojrzenie na ulicę… Przed jej domem stał taki duży, terenowy samochód. Zaciekawiło mnie to, bo w sumie już nie pierwszy raz go tam widziałem.

– Nie był to samochód kogoś z sąsiadów? – zapytał Kise, uważnie przypatrując się Tatsuyi. Chłopak pokręcił przecząco głową.

– Te auto wyglądało, jakby należało do kogoś bardzo bogatego. Zdecydowanie, nikt w naszej okolicy takiego nie posiada.

– Rozumiem. Co było dalej? – Ryota szybko zanotował coś w notatniku i na powrót to na nim skupił całą uwagę.

– Chwilę mu się przypatrywałem. Nie działo się nic dziwnego, dlatego chciałem już wracać do łóżka, ale wtedy drzwi samochodu od strony kierowcy się otworzyły i wysiadł z niego strasznie wysoki facet. Nic więcej nie mogę o nim powiedzieć, ponieważ stał w cieniu latarni i nie widziałem żadnych szczegółów. Jedyne co, to to, że miał ponad 2 metry wzrostu. Tego nie dało się przeoczyć. Jak tak teraz o tym myślę… to chyba coś jadł. W każdym razie, był nieźle wkurzony. Podszedł do bramy i zadzwonił, jak sądzę, do tej dziewczyny domofonem. Nie otworzyła mu. Wtedy on wyciągnął telefon i chyba z kimś rozmawiał. Jeszcze chwilę się tam pokręcił, a potem odjechał. Zapisałem numer rejestracyjny, bo pomyślałem, że wyglądało to trochę podejrzanie.

– Masz go ze sobą? – zadał pytanie Aomine. Z uwagą przysłuchiwał się każdemu słowu, jakie padało z jasnych ust chłopaka. Mało prawdopodobne było, by kłamał. Więc czy jego zeznania mogły być kluczem do rozwiązania zagadki?

– Mam. – Himuro poruszył się na krześle i wyciągnął z kieszeni komórkę. Po chwili pokazał jej wyświetlacz detektywom. Kise szybko przepisał do notesu numer rejestracyjny samochodu, zapisany w notatce telefonu. Aomine go zapamiętał.

– Cóż, to chyba już wszystko – odchrząknął Daiki. Cała trójka wstała od drewnianego stolika. – Dziękujemy za współpracę. Czy zostawiłeś swoje dane w recepcji, abyśmy w razie czego mogli się z tobą skontaktować?

– Nie, jeszcze nie, ale zaraz to zrobię.

– Świetnie. W takim razie…

– Jeszcze jedno pytanie – wtrącił blondyn, zatrzaskując swój notes. Schował go do wewnętrznej kieszeni marynarki. – Czy gdybyśmy schwytali mężczyznę, który tamtej nocy kręcił się pod domem denatki, byłbyś w stanie go rozpoznać?

            W pomieszczeniu zapadła całkowita cisza. Himuro zastanawiał się jakiś czas, splatając ręce na klatce piersiowej.

– Nie jestem pewien… Nie chciałbym wprowadzić was w błąd. Było ciemno, ja byłem zaspany i…

– Dobrze. W takim razie to wszystko – uciął Kise i jako pierwszy opuścił pokój przesłuchań.

*

            Aomine odprowadził Himuro do policjanta pełniącego w tym tygodniu dyżur, aby mógł on spisać dane kontaktowe chłopaka, po czym wskazał Tatsuyi wyjście. Następnie postanowił poszukać swojego partnera, który zdążył w międzyczasie gdzieś wyparować, aby mogli się wymienić uwagami dotyczącymi nowych śladów. Kim był tajemniczy mężczyzna w aucie pod domem zamordowanej?  Widziano go tam już parę razy wcześniej, zatem czego mógł chcieć? Aomine kojarzyło się to tylko z jednym i wolał, aby ta opcja nie sprawdziła się tym razem.

Zdawało mu się, że przeszukał już cały komisariat w celu odnalezienia Kise. Chłopaka nigdzie nie było. W międzyczasie pozwolił sobie sprawdzić podany przez Himuro numer rejestracyjny w policyjnej bazie danych. Okazało się, że jego najgorsze przypuszczenia się sprawdziły i czekała go teraz niezbyt przyjazna podróż w jedną z najniebezpieczniejszych dzielnic w Tokio.

            Odnalazł Ryote w miejscu, gdzie właściwie nie spodziewał się go spotkać. Chłopak siedział w ogromnym pokoju w podziemiach komisariatu, które wykorzystywane było jako składowisko najstarszych akt spraw, o które nikt się już nie troszczył. Aomine już nie raz przekonał się na własnej skórze, że była to istna kopalnia wiedzy, jeśli tylko wiedziało się, gdzie i czego należy szukać. Blondyna zasłaniała sterta papierzysk, która piętrzyła się przed nim, ale mimo wszystko parę kosmyków jego włosów odbijało od siebie światło starej jarzeniówki i mieniło się blaskiem, dzięki czemu trudno było pomylić tę charakterystyczną dla chłopaka poświatę z kimkolwiek innym.

– Yh… Kise? – powiedział cicho Aomine, podchodząc do swojego partnera. Tamten wzdrygnął się lekko i natychmiast obrócił w stronę Daikiego.

– Tak, Aominecchi? Stało się coś? – spytał, wyraźnie zaniepokojony.

– I tak i nie. Najpierw jednak zmuszony jestem cię prosić, żebyś nie oddalał się ode mnie zbytnio – westchnął Aomine, biorąc do ręki jedne z pokrytych warstwą kurzu akt i kartkując je leniwie. ­– Jesteś mi potrzebny.

            Kise zmieszał się lekko. Jeszcze nigdy w całym swoim życiu nie usłyszał od nikogo czegoś takiego! Wiedział, że jego reakcja prawdopodobnie będzie nie na miejscu, ale uśmiechnął się delikatnie, czując jak na policzkach wykwita mu rumieniec.

– Dobrze. Przepraszam, ale naprawdę bardzo chciałem tu zajrzeć.

– I co? Doczytałeś się czegoś ciekawego? – spytał detektyw, sadowiąc się na blacie stołu – ­­małej przestrzeni wolnej od walających się po nim kartek.

– W pewnym sensie. Kiedy Himuro-kun powiedział nam o tamtym samochodzie, od razu przyszła mi na myśl yakuza. Zacząłem więc przeglądać akta spraw, które dotyczą właśnie zorganizowanych gangów. Nie znalazłem jeszcze nic ciekawego… No chyba, że bierzemy pod uwagę yakuze „czerwonych”.

            Aomine uśmiechnął się pod nosem. Z każdą chwilą był coraz bardziej zadowolony ze swojej współpracy z tym chłopakiem. Co za tym szło, zaczął zastanawiać się, czy ich relacja z czasem przejdzie na inny poziom. Trochę… mniej oficjalny.

– Bingo. Sprawdziłem numer rejestracyjny w bazie danych. Auto, o którym wspomniał świadek jest zarejestrowane bezpośrednio na tę yakuze.

– Czy to znaczy… Musimy tam jechać?

– Dokładnie. Utniemy sobie krótką pogawędkę z Akashim Seijuuro.

            W oczach Kise na moment zagościło przerażenie. Już wiele słyszał na temat tego człowieka i po cichu liczył na to, że podczas swojej kariery w policji nigdy nie będzie zmuszony stanąć z nim twarzą w twarz. Najwidoczniej, przeliczył się, idąc za tak naiwnym tokiem rozumowania. Akashi ewidentnie był kimś, z kim policja miała nie raz, nie dwa, do czynienia. Był kimś, dzięki komu zło znane ludziom w najczystszej postaci przybierało coraz to nowsze formy. Jeszcze bardziej złowrogie niż te, jakie śniły się ludziom w najgorszych koszmarach.

­            – To na pewno konieczne…? – zapytał słabo i natychmiast pożałował. Nie chciał okazywać słabości przed swoim partnerem. Zwłaszcza, jeśli ten jak na razie się go nie wyrzekł.

– Niestety, ale tak. Mi również nie podoba się ta koncepcja, ale taka praca. Nic nie poradzisz. – Aomine zeskoczył ze stolika i otrzepał mundur z kurzu. – Jeszcze jedno. Najprawdopodobniej będziemy musieli sprowadzić samego Seijuuro tutaj. Nie wiem, co na to jego podwładni, ani tym bardziej on, dlatego lepiej weź broń.

– T-Tak jest!

*

            Nie minęło wiele czasu, kiedy obaj znaleźli się w srebrnym Mitsubishi Aomine. Zapieli pasy i ruszyli. GPS nie był im potrzebny, ponieważ dzielnica yakuzy „czerwonych” była przez wszystkich bardzo dobrze rozpoznawalna. Nie rozmawiali zbyt wiele, było na to zbyt upalnie. Pomimo otworzonych okien i pędu powietrza owiewającego ich twarze, pot spływał po ich skroniach i szyjach, wsiąkając w policyjne mundury. Plecy lepiły im się do foteli, a płuca z trudem oddzielały żar od tlenu. W dni takie, jak ten, trudno było wytrzymać.

            Po drodze, o dziwo, nie natrafili na żadne korki, dlatego dość sprawnie przedostali się przez prawie całe Tokio. Miejsce, w którym się znaleźli było znaczenie oddalone od ich komendy.

            Wysiedli z auta przed ogromnym, szklanym budynkiem. Wyglądał, jakby mieściła się w nim jakaś korporacja, czy chociażby biura pracy dla wielu biznesmanów. Stanowiło to jednak doskonałą przykrywkę dla miejsca, jakie naprawdę się tu mieściło. Aomine wyciągnął z kieszeni krótkofalówkę i zameldował, że razem z Kise dotarli na miejsce. Specjalny samochód, w którym Akashi miał zostać przewieziony na komisariat był już w drodze. Miał na nich czekać, kiedy załatwią już wszystko z przywódcą gangu. Postanowili nie marnować czasu i weszli do budynku, którego drzwi same otworzyły się, aby wpuścić ich do środka. Znaleźli się w bogato zdobionej, ogromnej sali. Jej ściany były pomalowane na biel, nieskalaną żadnymi zabrudzeniami. Posadzka wykonana z kości słoniowej lśniła i idealnie komponowała się ze złotymi ornamentami, które można było podziwiać z każdej strony. Wnętrze, bardziej niż siedzibę największej i najsilniejszej yakuzy w Tokio, przypominało pałac, lub co najmniej 5-cio gwiazdkowy hotel. Zarówno z prawej, jak i z lewej strony od wejścia znajdowały się korytarze, przy których stały pary ochroniarzy. Nie wyglądali oni na zbytnio rozmownych, dlatego Aomine i Kise skierowali swoje kroki do małej recepcji, która położona była przed nimi. Za długim, kremowym blatem siedziała kobieta. Miała na oko 30 lat, nienaganny kok zaczesanych do tyłu blond włosów i perfekcyjny makijaż. Całość dopełniał elegancki strój i plakietka przypięta do jej piersi.

            Kobieta zmierzyła detektywów niezbyt przychylnym spojrzeniem. Wbrew niechęci, jaką emanowała, jej głos był łagodny i bardzo melodyjny.

– W czym mogę pomóc?

– Jesteśmy z policji – oznajmił Aomine, wyciągając odznakę policyjną. Ryota postąpił za jego przykładem. – Chcielibyśmy zamienić parę słów z panem Akashim.

– Wybaczą panowie, ale w tej chwili szef jest nieobecny. Mam coś przekazać? A może wystarczy panom jego zastępca?

– Nie. Chcemy rozmawiać tylko z Akashim. Będzie on musiał pojechać z nami również na komisariat.

– Obawiam się, że to niemożliwe – westchnęła kobieta. Jeden z kosmków jej włosów zaczął niesfornie wystawać, dlatego też zaraz wsunęła go za ucho. – Pan Akashi ma dzisiaj bardzo ważne…

– Mam to gdzieś – warknął niespodziewanie ciemnoskóry. Blondynka natychmiast ucichła i wbiła w niego przestraszone spojrzenie. − Załatwimy to normalnie, czy mam wzywać oddział specjalny?

– Aominecchi! – zawołał Kise, zaskoczony postawą partnera. – My…

– Możemy wszystko, Kise – uciął pospiesznie Daiki i posłał mu sztucznie słodki uśmiech. – Długo mamy czekać? – Na powrót zwrócił się do kobiety siedzącej za ladą recepcji. Tamta, wyraźnie zmieszana, podniosła do ucha słuchawkę telefonu stacjonarnego, który leżał przed nią.

– Szefie, ma pan gości – poinformowała, po czym rozłączyła się. Wciąż w lekkim szoku, powiedziała: – Pan Akashi oczekuje panów w swoim gabinecie. Prawym korytarzem do końca i widną na samą górę. Na pewno będą wiedzieli panowie, gdzie udać się dalej.

            Aomine bez słowa odwrócił się od kobiety i ruszył we wskazanym przez nią kierunku. Ryota potruchtał za nim. Dwójka ochroniarzy przy wejściu na korytarz przepuściła ich w milczeniu. Po drodze do windy mijali wiele drzwi, opatrzonych srebrną numeracją. Kise zastanawiał się, co może mieścić się za nimi. Zawsze niezrozumiałe było dla niego, po co w miejscach takich, jak to, tyle pokoi. Czy wszystkie były wykorzystywane? Pogrążony w swoich myślach, nawet nie zauważył, kiedy obaj znaleźli się w windzie. Podobnie jak cała reszta, była ona bardzo bogato wykończona. Lustra nawieszone na każdej z jej ścian dopełniały całości. Aomine przycisnął przycisk ostatniego, 22 piętra. Drzwi windy zamknęły się i obaj poczuli delikatny wstrząs.

– Aominecchi, czemu zagroziłeś tej kobiecie oddziałem specjalnym? – spytał cicho Kise. Nie wyobrażał sobie, że ten opanowany, przystojny mężczyzna, także od czasu do czasu może zamienić się w kogoś zupełnie nieobliczalnego. Była to bardzo ciekawa cecha, ale z drugiej strony nieco przerażająca.

– Już nie raz miałem do czynienia z boss’ami takich miejsc. Zazwyczaj nie można z takimi nic załatwić, aniżeli groźbą. Jeszcze gorzej jest z podwładnymi; Ta kobieta najwidoczniej chciała uniknąć zamieszania. Na jej miejscu każdy postąpiłby tak samo.

– A co, jeśli twoje słowa nie zrobiłby na niej wrażenia? Naprawdę ściągnąłbyś tutaj oddział specjalny? To my zrobilibyśmy wtedy największe zamieszanie, tyle, że na komendzie!

– Święta racja. Dlatego chodzi po prostu o to, by dobrze odegrać swoją rolę – odpowiedział Daiki, posyłając Ryocie tajemniczy uśmiech. Chłopak szybko wbił wzrok w podłogę i zarumienił się. Gdyby nie to, że byli w pracy, Aomine najzwyczajniej w świecie pocałowałby go. Ten pomysł przyszedł mu do głowy nagle, niespodziewanie. Wiedział, że to właśnie od takich myśli się zaczyna. Gdyby był to ktoś inny, Daiki czułby się przegrany. Już wiele razy doświadczył w życiu takich sytuacji, a żadna z nich w konsekwencji kolejnych wydarzeń i podejmowanych impulsywnie wyborów, nie skończyła się dobrze. Jednak, nie był to ktoś inny. Osobą, którą był oczarowany, był jego nowy partner, Kise Ryota. Niesamowicie piękny, ciekawy i uroczy człowiek. To chyba właśnie dlatego z pewnych względów poczuł się wygrany.

            Winda cichym dzwonkiem oznajmiła detektywom, że dotarli już na najwyższe piętro apartamentu. Po wyjściu z niej znaleźli się na prostym, zwykłym korytarzu. Na jego końcu mieściły się drzwi, za którymi prawdopodobnie czekał na nich Akashi Seijuuro.

I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie pewien mały szczegół.

Cały korytarz był w kolorze krwistej czerwieni. Karmazynowe ściany, dywan w odcieniu dojrzałej wiśni, małe, świecące, rubinowe kryształki zwisające z sufitu, pełniące funkcję oświetleniową. Wszystko to nadawało korytarzowi niepowtarzalny, a zarazem mroczny klimat. Kise wciągnął powietrze w płuca i przetrzymał je tam chwilę, po czym wypuścił ze świstem. Klimatyzacja, która była obecna w całym budynku sprawiła, że chłopak powstrzymywał się teraz przed drżeniem. Zerknął na Aomine, który wyglądał, a przynajmniej starał się wyglądać, na kogoś, na kim cała ta przerażająca sceneria nie robiła wrażenia. Na moment ich spojrzenia się spotkały, przez co blondyn poczuł się trochę lepiej. Ruszyli do czarnych drzwi na końcu korytarza. Kiedy byli już przed nimi, Aomine śmiało je otworzył. Nie martwił się czymś tak oczywistym, jak pukanie. Żadnego uprzedzenia – wierzył, że to da mu przewagę.

            Pomieszczenie, które ukazało się ich oczom było niesamowite. Nie tylko ściany, ale również i sufit zastępowały okna. Ogromne szyby, bez żadnych smug, czy innych niedoskonałości. Po środku, na dębowej, lśniącej podłodze stało ogromne, białe biurko. Na nim mieścił się telefon stacjonarny oraz monitor komputera wraz z czarną klawiaturą. Za biurkiem, w ogromnym fotelu o czarnym obiciu, siedział Akashi Seijuuro. Uśmiechał się tajemniczo, jedną ręką podpierając policzek o blat stołu.

– A więc, w czym mogę pomóc? – spytał, ani na chwilę nie przestając się uśmiechać. Detektywi zbliżyli się do biurka. Kise nie mógł uwierzyć, że jest tak blisko człowieka, o którym słyszał niemal same okropne rzeczy. Mimo to, Akashi nie wyglądał jak typowy morderca. Miał dość młode i łagodne rysy twarzy, bystre, ciemno czerwone oczy i tego samego koloru średnio-długie włosy. Owszem, wyglądał przerażająco, ale Ryota wciąż miał wrażenie, że coś się nie zgadza. Może Akashi miał opinię wyrobioną na wyrost?

– Domyślam się, że powinieneś wiedzieć, o co chodzi – odezwał się pewnym tonem głosu Aomine. Przymrużył lekko oczy, wpatrując się z niechęcią w osobę, która siedziała przed nim.

– Naprawdę, nie mam pojęcia – odparł Seijuuro i trudno było stwierdzić, czy z drwiną.

– Zatem postaram ci się to wyjaśnić na komisariacie.

– Mogę chociaż wiedzieć, czemu w ogóle śmiecie zakłócać mój harmonogram? – Akashi podniósł się z fotela i dłońmi zaparł się o blat biurka. W jego spojrzeniu było coś niebezpiecznego. Coś, co nie pozwalało odwrócić wzroku.

– Widziano jednego z twoich ludzi pod domem kobiety, która kilka godzin później została zamordowana. Więcej dowiesz się na miejscu – warknął Aomine. Kise podświadomie wyczuł, że jego partner nie pierwszy już raz rozmawia z tym człowiekiem.

– Dobrze, niech będzie – westchnął Seijuuro i obszedł swoje biurko. Następnie stanął tuż przed Aomine. Daiki górował nad nim wzrostem, jednak to Akashi zdawał się kontrolować sytuację. Kiedy ciemnoskóry sięgał po kajdanki, czerwonowłosy pokręcił głową przecząco.

– Nie zamierzam dać się skuć. Już nie raz mnie aresztowałeś. Może i tym razem odmówimy sobie tej błahej formalności? Przecież dobrze wiesz, Daiki, że byle kajdanki mnie nie powstrzymają. Jeśli zechcę, pozbawię was życia nawet w nich.

– Dobra – mruknął detektyw, zniechęcony. Schował kajdanki, nie zwracając uwagi na Kise, który aż otworzył usta ze zdziwienia. – Idziemy. Samochód już czeka.

            We trójkę z powrotem przemierzyli czerwony korytarz, a następnie wsiedli do windy. Kiedy już w niej byli, ustawili się tak, aby to Seijuuro stał między nimi. Akashi sprawiał wrażenie kompletnie niewzruszonego całą sytuacją. Zamiast tego, zaczął przyglądać się Ryocie. Uważnie wpatrywał się w niego, aż w końcu ten, pod naporem jego spojrzenia, jęknął cicho:

– Czy coś nie tak, Akashi-san..?

– Nie, skądże. Zastanawiam się, ile bym za ciebie dostał.

– H-Hee? – Źrenice blondyna zwęziły się ze zdziwienia. Nie miał pojęcia, o czym ten człowiek mówił!

– Głupiś. Zastanawiam się, ile jesteś wart. Ile milionów jenów dostałbym za ciebie, gdybym cię sprzedał – sprecyzował.

            Kise poczuł, jak robi mu się słabo. Jednocześnie, serce podeszło mu do gardła. Zaczynał rozumieć, czemu to właśnie Akashi był bossem najpotężniejszej yakuzy w Tokio, o ile nie w całej Japonii.

            Aomine zadziałał instynktownie. Przygwoździł całym sobą Akashiego do ściany windy. Nienawiść, jaką żywił do Seijuuro, dyktowała mu, co ma robić. Nie dość, że Akashi był przyczyną zgonów na wielką skalę, z każdego mordu potrafił się wybronić. Podobnie było ze sprawą, którą jako pierwszą przydzielono Daikiemu. Tam również wszelkie podejrzenia padały na gang Akashiego, jednak tamten miał idealne alibi. Jedyny podejrzany wyzbył się z wszelkich zarzutów, dzięki czemu tamta wyjątkowo krwawa, bestialska zbrodnia uszła mordercy na sucho.

– Lepiej uważaj na słowa, Akashi – warknął – Jeśli spadnie mu choć włos z głowy, to ty pierwszy za to odpowiesz.

– Cóż, w takim razie chyba naprawdę muszę uważać – wydyszał czerwonowłosy. – Bardzo cenny z niego skarb, nieprawdaż? – wzrokiem wskazał na przerażonego Ryote, który stał w bezpiecznej odległości od szamoczącej się dwójki. – Skarby przyciągają złodziei. Ty powinieneś wiedzieć o tym najlepiej, Aomine.

– Tsk. – Daiki puścił Akashiego w tym samym momencie, gdy drzwi windy rozsunęły się. Niemal wypchnął przez nie szefa yakuzy, który zmuszony był iść teraz przodem. Ochroniarze, którzy byli świadkami całego zdarzenia mogli jedynie bezradnie zaciskać pięści, gdyż Seijuuro dał im wyraźny znak, by się nie wtrącali.

            Przed budynkiem czekał już na nich samochód, który miał przewieźć Akashiego na komisariat. Prowadził go policjant, z którym Aomine zamienił dwa zdania. Następnie poprowadził podejrzanego tak, by ten mógł od razu wsiąść do wozu. Akashi rzucił jeszcze kpiące spojrzenie Kise, po czym zniknął w odmętach czarnego auta. Dwaj detektywi jeszcze chwilę patrzyli, jak samochód oddala się od nich.

– Na dzisiaj to już wszystko dla ciebie, Kise – westchnął Aomine, nie patrząc na swojego partnera. Wyczuł jednak jego pytające spojrzenie na sobie. – Sam poradzę sobie z przesłuchaniem tej gnidy. Teraz odwiozę cię do domu.

– Dobrze – powiedział cicho Ryota i odwrócił się w stronę samochodu Daikiego. Ciemnoskóry detektyw wiedział, że chłopak nie jest tym zachwycony, ale dla niego praca w tym momencie się kończyła. Przesłuchanie mogło w efekcie okazać się dość brutalne. Już od dawna miał na to ochotę. Nie chciał, żeby Kise go wtedy widział. Nie chciał, żeby Akashi jeszcze kiedykolwiek mógł wprawić chłopaka w zakłopotanie. Nie chciał, żeby Kise odczuł lęk… Tak, martwił się o niego. I nawet, jeśli nie do końca był do tego upoważniony, wolał zwolnić go z reszty obowiązków i zawieźć do domu.

            Kiedy siedzieli już obaj w aucie, Aomine zaczął odczuwać dyskomfort. Nie do końca wiedział czemu, jednak postanowił zwalczyć przypuszczalną jego przyczynę.

– Wiesz, Kise, jutro obaj kończymy dyżur trochę wcześniej – powiedział, zapalając jednocześnie silnik. – Co ty na to… żeby po pracy gdzieś wyskoczyć?

– Na kawę? – zapytał blondyn, jakby ożywiony. Jego spojrzenie przestało być tak zawiedzione, jak jeszcze przed chwilą.

– W sumie, jak chcesz. Myślałem o czymś bardziej… rozrywkowym? – Aomine zgrabnie wyjechał z parkingu i włączył się do ruchu. ­– Kino? Grają coś teraz? – spytał, czując lekki ucisk w podbrzuszu.

– Właściwie …– zastanawiał się na głos Ryota – chyba jakiś fajny horror . W każdym razie, byłoby super – powiedział i uśmiechnął się promiennie. Daiki odetchnął z ulgą i odwzajemnił uśmiech.

– No to jesteśmy umówieni.

*

            Dom Kise znajdował się na krańcu miasta, lecz nie były to jeszcze przedmieścia. Na pierwszy rzut oka wyglądał bardzo ładnie i Aomine zaczął zastanawiać się, jak wygląda w środku. Musiał jednak powstrzymać swą ciekawość na wodzy, i nawet wtedy, kiedy Ryota proponował mu wstąpienie do niego na chwilę, zmuszony był odmówić. Na posterunku policji czekał już na niego ktoś, z kim musiał odbyć pilną „rozmowę”.

            Zostawił blondyna tuż przed furtką jego miejsca zamieszkania. Następnie ruszył z piskiem opon na komisariat. W czasie, gdy stał w korku, starał się uporządkować myśli. Musiał przesłuchać Akashiego, to pewne. Jednak jak miał zmusić go do gadania…? Nie było to proste, już nie raz się o tym przekonał. Właśnie dlatego z każdą minutą czuł się coraz bardziej podenerwowany. „Spokojnie, Daiki. Jakoś to będzie. Musi być.” – starał się siebie przekonać, lecz przychodziło mu to z trudem. Stres odszedł dopiero w chwili, gdy zaczął zastanawiać się, na co pójdą z Ryotą do kina. W ostatnim czasie bardzo polubił tego chłopaka, a czas z nim spędzony uważał za wyjątkowy. „Czyżby był to początek czegoś nowego…?”

            Na całym komisariacie panowała cisza. Kiedy przekroczył próg komendy, wydawało mu się, że znalazł się w zupełnie innym wymiarze. Z dala od krzyków i głośnych rozmów ludzi, z dala od klaksonów samochodów i gwaru, za jaki były odpowiedzialne wszelkie inne czynniki miejskie. Ostrożnie zaczął przemierzać korytarz, na końcu którego znajdowało się biuro jego i Kise. Po drodze nie natknął się na nikogo. Miał nadzieje, że nie stało się nic złego. Choć… w końcu w sali przesłuchań najprawdopodobniej siedział teraz najgroźniejszy i najbardziej wpływowy człowiek w całym Tokio – wszystko mogło się zdarzyć.

            W biurze przebywał tylko chwilę. Zostawił w nim teczkę, kurtkę i telefon. Zamiast tego wziął pod pachę opasłą teczkę i 2 segregatory z szafy przy drzwiach. Odetchnął głęboko i dopił zimą kawę, która stała na jego biurku, a o której to zapomniał rano. Czując, jak uderza w niego adrenalina, skierował swoje kroki do pokoju przesłuchań, który mieścił się w podziemiach komisariatu.

            Akashi Seijuuro siedział przy obszernym stoliku ze wzrokiem wbitym w jego porysowany blat. Gdy Aomine wszedł do pomieszczenia i zamknął cicho za sobą drzwi, miał wrażenie, że czerwonowłosy drzemie. Jego przypuszczenia okazały się błędne, gdy tamten uniósł głowę. Mrok obecny w całym pomieszczeniu przyciemniał jego twarz. Z błyszczącymi w ciemności, czerwonymi oczyma wyglądał jak demon czyhający na swą ofiarę. Daikim wstrząsnął dreszcz obrzydzenia. Dla ilu bezbronnych ludzi ten widok był ostatnim obrazem, jaki namalowało dla nich życie? Nie wiedział tego dokładnie, lecz mógł się domyślać. Zajął miejsce naprzeciw Seijuuro i położył wszystkie dokumenty na stole. Następnie otworzył pierwszy segregator i chwilę analizował treść, jaka była zawarta na jednej z kartek do niego przypiętych. Czując na sobie wzrok z każdą chwilą bardziej zniecierpliwionych, rubinowych oczu, zatrzasnął segregator i wyprostował się na krześle.

– Nikt cię jeszcze nie powiadomił, aczkolwiek  jestem pewny, że wiesz, co tu robisz – przemówił chłodnym, wyniosłym i opanowanym tonem głosu. W chwilach takich, jak ta, zmuszony był pokazać się z nieco innej strony niż na co dzień. Z resztą, kto tak naprawdę widział jego prawdziwą twarz…? Tę jedną z wielu, która ukazywała jego realny charakter. Nie był pewien, czy kiedykolwiek pozwolił komukolwiek widzieć „prawdziwego” siebie.

– Mogę się tylko domyślać, że znów jakieś morderstwo – mruknął Akashi, mrużąc delikatnie oczy. – W ostatnim czasie żadnych nie planowałem.

– Jesteś odrażający – syknął Aomine. Poczuł, jak robi mu się gorąco. – Dla ciebie pozbawienie życia kogoś, to jak każda inna, normalna czynność, prawda?

– Ależ skądże. Czasem mam wrażenie, że zabijanie przychodzi mi łatwiej niż oddychanie.

            Na twarzy Seijuuro wykwitł przerażający uśmiech. Daiki wziął parę głębszych wdechów, starając się uspokoić. Specjalnie się z nim drażnił. Nie da się sprowokować! Grał w tę gierkę nie raz i dobrze wiedział, że dla niego poddanie się emocjom oznacza przegraną.

– Przestań pieprzyć od rzeczy – warknął głucho. – W nocy z 27 na 28 sierpnia ktoś zabił dziewczynę przebywającą w kraju nielegalnie. Około 3 godzin przed stwierdzeniem jej zgonu twój człowiek był widziany pod jej domem na obrzeżach Tokio. Jak zamierzasz mi to wyjaśnić?

– Eh Daiki, Daiki… – Akashi uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Znamy się przecież nie od dziś. Co chciałbyś usłyszeć? Że to ja zleciłem jej zabicie? Nie. Nie jestem odpowiedzialny za ten zgon. Ani ja, ani nikt z moich ludzi.

– Czemu w takim razie był tam twój człowiek? – wycedził Aomine. Wiedział, że coś było nie tak. Czyżby Seijuuro mówił prawdę? Może rzeczywiście nie miał nic wspólnego z obecną sprawą?

– Tamtej nocy tylko jeden z moich podwładnych wykonywał swą pracę. Ta kobieta mnie okradła. Mam tutaj na myśli pewien rodzaj usługi, jaki jej zaoferowałem. Mój specjalista wykonał dla niej fałszywe prawo jazdy. Dowodu nie chciała, a prawo jazdy równie dobrze mogło jej posłużyć za dokument potwierdzający tożsamość, jak cokolwiek innego. Tylko, jak się później okazało, „zapomniała zapłacić”. Musiałem jakoś upomnieć się o pieniądze, prawda? Nie odbierała telefonów, rzadko bywała w domu. Miała jakieś problemy ze zdrowiem, więc większość jej pieniędzy szła na leki. Pewnie dlatego nie mogła uregulować rachunku. Nie pytaj, skąd wiem. Mam swoje sposoby – dodał, widząc pytające spojrzenie detektywa.

– Więc… twój podwładny był pod jej domem, aby uregulować rachunek? – chciał upewnić się Aomine.

– Dokładnie tak. Nie jestem instytucją charytatywną. Niestety, ta panna odesłała go z kwitkiem. Nie pierwszy raz.

– A co, jeśli…

– Wrócił tam potem, by dokonać mordu? Nie rozśmieszaj mnie. Znamy się wystarczająco długo, byś nie musiał wysnuwać tak infantylnych teorii. Gdybym chciał, wydałbym Atsushiemu polecenie od razu. Zmarnowałby chociaż mniej benzyny.

            Aomine poczuł jak jego napięte mięśnie zaczynają się rozluźniać. Czyżby wyciągnął pochopne wnioski? Prawda była taka, iż chciał na siłę dopasować do siebie dwa zupełnie różne elementy układanki. Podświadomie wiedział, że Akashi nie zleciłby swojemu podwładnemu ponownego przyjechania na miejsce zbrodni, jednak biorąc pod uwagę tylko i wyłącznie zeznania Himuro, popełnił błąd. Może i to wszystko zgadzałoby się ze sobą. Może, gdyby nie znał Seijuuro i jego natury. Lecz przez dwa lata swojej policyjnej kariery zdążył wystarczająco dobrze obeznać się z tą osobą. Wyrachowany, bezwzględny, cyniczny, egocentryczny i pewny siebie. Te przymiotniki zapewniły mu wysoką pozycję w yakuzie, której aktualnie był szefem. Już nie raz go przesłuchiwał, nie raz prowadził z nim dywagacje na różne tematy. Jego stosunek do Seijuuro nie uległ zmianie i Daiki w pewnym sensie cieszył się z tego, że nie czuje absolutnie żadnych pozytywnych odczuć w stosunku do niego.

– Popełniłem błąd – przyznał w końcu, nie będąc na tyle silnym, aby w tej samej chwili patrzeć na czerwonowłosego.

– Rad jestem, że udało nam się dogadać. Teraz, jeśli łaska, chciałbym powrócić do obowiązków. – Akashi wstał z miejsca, jednak jego rozmówca nie poruszył się ani o milimetr.

– W takim razie, znów utknąłem w martwym punkcie – powiedział cicho. Zdawał się być pogrążony w swoich myślach na tyle, by nie zauważać zirytowanego jego zachowaniem Seijuuro. – Wiesz, jak naprawdę miała na imię ta kobieta? Albo chociaż znasz jej fałszywe dane? – zapytał po chwili ciszy Aomine.

– Nie mam pojęcia. Nie znaleźliście prawa jazdy?

– Nie. Tylko dowód, ale jest lipny. To nawet nie jej zdjęcie na nim jest.

– Zatem bardzo możliwe, że morderca zatarł za sobą wszystkie ślady. Rozumiesz, o czym mówię?

– Sprawca zabrał jej dokumenty?

– To nie ja powinienem to ustalać – żachnął się Akashi.

– Fakt. – Ciemnoskóry przyłożył dłonie do głowy i zaczął masować skronie. Był już naprawdę zmęczony, a jego umysł nie pracował tak, jak powinien. – Zabierze cię ktoś stąd?

– Miło, że się troszczysz – zakpił Seijuuro, ale ostatecznie udzielił twierdzącej odpowiedzi. Wszelkie formalności związane z przesłuchaniem potencjalnego podejrzanego zostały zakończone jeszcze pod nieobecność Aomine, dlatego Akashi mógł od razu odejść z komisariatu. Detektyw tak, jak to miał w zwyczaju, odprowadził go do wyjścia, po czym udał się na moment do swojego biura. Uprzątnął wszelkie rzeczy, które w jakikolwiek sposób zakłócałyby konsekwentny porządek, po czym zamknął pokój na klucz, który następnie odwiesił w sejfie. Wszystkie pozostałe klucze od biur jego koleżanek i kolegów znajdowały się już w szafce pancernej. Na komendzie pozostało niewiele osób, głównie te, które miały za zadanie przyjmować różne zgłoszenia.

            Nagle detektyw uświadomił coś sobie. Brakowało jednego, znaczącego klucza. Był on większy od pozostałych i pasował do zamka drzwi pokoju 17. To pod tym numerem pracowała osoba, której zapragnął złożyć wizytę. Uznał, że nie może dłużej z tym zwlekać.