Proof of love [PROLOG] (AoKise)

PROLOG

            Noc jest parna. Między domami panuje upał, uwięziony tam jeszcze za dnia. W suchym, dusznym powietrzu unosi się lekki zapach węgla drzewnego i grillowanego mięsa, a z jednego z pobliskich ogrodów dobiegają śmiechy oraz rozmowy niczego nieświadomych ludzi. Nie przejmują się troskami dni codziennych, a jeśli nawet, to nie w takim stopniu, jak on teraz.

            Jest pewien, że nikt go nie widzi, nie obserwuje. Jest ciemno, a na dodatek latarnia pod jej domem zgasła. Szczęśliwy zbieg okoliczności. Zwykle mu się takie nie zdarzają. Czy to znaczy, że tym razem sprawa, w jaką chce się wplątać, jest sprawą wartą zachodu? Na pewno. Nigdy w to nie wątpił.

            Decyzję podjął już dawno i jeśli kiedykolwiek miał jej żałować, to nie dziś ani nie jutro. W końcu robi to dla niego, czyż nie?

            Bezszelestnie wyjmuje z kieszeni srebrny, lśniący nowością w bladym świetle księżyca, klucz. Na rękach ma białe, lateksowe rękawiczki, aby nigdzie nie zostawić swoich odcisków.

            Żadnych śladów – to jedyna zasada, która go w tej chwili obowiązuje.

            Do tego, co zamierza zrobić nie przygotowywał się specjalnie długo. Decyzja zapadła nagle. Dokładnie wtedy, kiedy dowiedział się... o niej.

            Mieszka w tym domu. Domu z pięknym, zadbanym ogrodem, gdzie w ciemności widać zarysy różnobarwnych kwiatów, roznoszących piękny, świeży zapach. Zapewne codziennie musiała je podlewać.

            Jeden, jedyny klucz otwiera zarówno furtkę jak i drzwi wejściowe, przez które właśnie próbuje się dostać. Wchodzi do środka. We wnętrzu domu panuje całkowity mrok. Mimo to, zauważa, że mieszkanie jest jakby niczyje. Żadnych zdjęć na ścianach, żadnych bibelotów, niepotrzebnych śmieci. Nie zastanawia się nad tym.
            Stara się poruszać jak najciszej. Udaje mu się to. Dom jest stosunkowo nowy; deski w podłodze nie skrzypią. Przechodzi przez długi hol, wspina się na pierwsze piętro po schodach. Światło księżyca pada na nie przez duże okno na półpiętrze. Zauważa, że są wykonane z jasnego, przyjemnego dla oka drewna. Kieruje swoje kolejne kroki do uchylonych drzwi, ostatnich na lewo. Pcha je delikatnie.

            Jego oczom ukazuje się duży pokój. Ściany i łóżko z narzutą są tego samego, kremowego koloru. Pod aksamitną pościelą leży dziewczyna o długich kasztanowych włosach, opadających kaskadami na poduszki. Delikatne rysy świadczą o tym, że może mieć najwyżej dwadzieścia lat. Czyli jest od niej około pięć lat starszy.

            Podchodzi do śpiącej dziewczyny, której uroda nie robi na nim żadnego wrażenia. Przez chwilę stoi nad nią. Przypatrując się jej uważnie, rozmyśla.

Co on w niej widzi takiego wyjątkowego? Dziewczyna, jakich wiele. Fałszywa, protekcjonalna, z przerostem ambicji, a nade wszystko  przejmująca się opinią innych na temat wyglądu. Gdyby tak nie było, nie poddałaby się tamtej operacji powiększania biustu. Nie łgałaby mówiąc, że on jej nie interesuje. Nie symulowałaby ciągle chorób, chcąc wykupić się w ich łaski i uzyskać choćby odrobinę współczucia. A nade wszystko, móc go oglądać i z nim obcować. Ciągle i ciągle.

            Właśnie za to jej nienawidzi.

*

            Wysoki, granatowowłosy mężczyzna o dość ciemnej karnacji siedział na twardym, niewygodnym, drewnianym krześle i nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w otwarte okno. Już od paru dni nad Tokio zwisła fala nieznośnych upałów. Ciężko było mu je znieść. Osobiście wolał pracować, kiedy zardzewiały termometr na ramie okiennej wskazywał nie więcej jak piętnaście stopni Celsjusza.

            Przebywał w swoim małym, prywatnym biurze. Strasznie go nie lubił. Nie podobał mu się panujący tam wystrój. Promienie słoneczne oświetlały wnętrze o białych ścianach, na których wisiało parę oprawionych w ramy wyróżnień – w końcu w swojej pracy spisywał się doskonale. Ogromna szafa w kącie pomieszczenia, obładowana od góry do dołu uporządkowanymi segregatorami z aktami i kartotekami, bez żadnej drobinki kurzu na ciemnych, drewnianych półkach, zdradzała, że jej właściciel miał zapędy pedantyczne. Tuż obok stało obszerne, dębowe biurko i dwa krzesła. Z biura wiało nudą na kilometr, ale on zdążył się już przyzwyczaić. Przynajmniej był w stanie skupić się na sprawach, nad którymi pracował. Nie sam, oczywiście,  jednak zespół z którym przyszło mu dzielić obowiązki, krótko mówiąc, ciążył mu. Nie dogadywali się, przez co sprawy, którymi się zajmowali, nieustannie rozciągały się w czasie. Z tego powodu odbył niedawno poważną rozmowę z szefem na temat jego kadry pracowniczej. Z ulgą przyjął wiadomość o tym, że w najbliższym czasie do ich centralnej, kryminalnej jednostki policji w Tokio, dołączą nowi członkowie. Z jednym z nich miał stworzyć duet.

            Donośny dźwięk dzwonka telefonu stacjonarnego, który stał na biurku pokrytym warstwą lakieru znaczył, że działo się coś niepokojącego. Słońce odbijało się od blatu i raziło go w oczy, dlatego zmuszony był je mrużyć. Wahając się, podniósł słuchawkę. Nie pomylił się, to było coś niepokojącego.

            Dzwonił szef Wydziału Kryminalnego.

– Tak, słucham?

– Aomine-kun? – rozległ się chłodny  głos, który tak dobrze znał. 
Ucieszył się. Siedzenie w biurze czwarty dzień pod rząd, bez żadnych konkretnych poczynań sprawiało, że strasznie się nudził. Zdążył już nawet posortować wszystkie sprawozdania spraw z ostatnich dwóch miesięcy, a przecież było tego naprawdę sporo!

– Wybacz, że dzwonię o tej porze. W końcu powinieneś zaraz wychodzić… − Zdziwiony, spojrzał na zegarek. Nie miał pojęcia, że było już tak późno. – Jednak ta sprawa jest pilna. Znaleziono zwłoki. Nic nie wiadomo o denatce poza tym, że jest kobietą. Zresztą sam się przekonasz, kiedy dojedziesz na miejsce.

– Jasne, szefie. Jaki adres?

– Prześlę ci mailem. Aha, jeszcze jedno. Na miejscu spotkasz się ze swoim nowym partnerem. Dopiero co skończył szkołę, rok pracował w zwykłej komendzie. Tydzień temu zapadła decyzja o jego przeniesieniu, ponoć tam się marnował. Mógł co nieco zapomnieć, dlatego bądź dla niego wyrozumiały. To pierwsza sprawa tego młodzika, a w dodatku ty sam jesteś niewiele starszy.

– Oczywiście.

            Aomine rozłączył się, wstał z niewygodnego krzesła, chwycił swoją teczkę, która znajdowała się na biurku i ruszył w stronę drzwi. Po drodze zgarnął jeszcze policyjną kurtkę, choć sam nie wiedział, dlaczego. Na dworze było strasznie duszno i nie zapowiadało się, aby w najbliższym czasie pogoda miała ulec ochłodzeniu.

            W całym budynku ich wydziału działała klimatyzacja, dzięki czemu dokuczliwa parność nie była odczuwalna tak, jak na zewnątrz. Jednak co to za różnica? Parę stopni w jedną, czy drugą stronę. Ponad to, upał cały czas wkradał się do jego biura przez nieszczelne okno. Szlag. Już miesiąc temu zapowiadali u niego remont.

            Na obietnicach się skończyło.

            Mały, ciasny pokoik, noszący miano jego biura, nie doczekał się renowacji. Postanowił zaczekać do końca wakacji i wtedy upomnieć się o remont.

            Na razie liczyła się tylko obecna sprawa oraz to, kim miał okazać się jego nowy partner.

            Nie mógł się już doczekać. Po pół roku pracy z idiotami miał naprawdę dosyć. Szef go rozumiał i cenił, dzięki czemu zgodził się na zmianę współpracowników. Miał nadzieję, że się nie zawiedzie.